Laztan edo musurik onena

        (1899)

Musuak beti izan

dute aitamena,

gozo ta eztitsua

da txit amarena,

aurrak igarri gabe

artu lezakena,

bañan pozkidatutzen

du aren barrena,

zergatik au dan izan

leiken ederrena.

Sentitzian far-irri

semetxuarena,

iduriturik dala

esker leialena,

neurririk gabia da

amen zoramena,

bere berdiñikan ez

duben gozamena.

Nola ez du beteko

musuz aur lerdena,

ezpañetan jarririk

biyotz beraaena!

Musua gerta leike

atsa ta zekena,

edo faltsua ala

nola Judasena,

ta ondoren tristia

berak lekarkena.

Naitasunik gabeko

musua da azkena,

askok oituragatik

—au ez al da pena?—

begiyak itxututa

ematen dutena,

ez egitiagatik

paper lotuena...

Musua izan leike

ezpaiñ utsarena,

animarik gabeko

abo otzarena,

au da musu saldua,

musurik txarrena...

Bi biyotz maite bildu-

tzian alkarrena,

o zer poza dan musu

batek dakarrena!...

Argatik eman oi da

al dan azkarrena.

Bañan bada musu bat

laztan aundiyena,

ta musu guztiyetan

maitagarriyena,

goguan gelditzen dana

musutan geiena,

gizonak aita izan

arte ez dakiyena:

oñazez nabaiturik

emazte zuzena,

berari lagunduaz

al dan gogozena,

eta iritxitzian

trantze garratzena,

argiraturik sano

seme berarena,

irabazirik onla

aita-ren izena,

limurtzen da gizonik

danik zikoitzena...

Ta artuaz arpegi

andretxuarena,

estaliyaz esker ta

malko gozoz dena,

musua da senarrak

ematen dubena,

nik ezagutzen deran

musurik onena.

Amak, barka zazute

nere oroimena,

zergatik izango det

beti aitormena,

amatxoren musua

dala santuena.

                Pehuajó, 23 de Febrero de 1899