INTZOLA

                        Herritar fraide bat, apezturik,

                        lehen mezaren emateko herrirat abian

Jin delarik iluna eta lo-ezkila

Zure kurutzatzea zoin dutan atsegin,

Zeruz-zeru dabilan itzal bat bezala

Zure gelara joaki ixil eta arin.

Hain gozo zait ixilik zure agurtzea.

Doi bat ukurtuz eta elgarri behatuz;

Hain gozo zait arima zutan ixurtzea

Zure soak urtua sor-lekuz ta zeruz!

Nola zaizkit orduan nekeak goxatzen

Gogoratuz Larrune, Sokorri, Oleta!...

Otoitz-ameska bainaiz eztiki lokartzen

Xurgatuz egunaren azken Jainko-xorta.

Gaur zorion pilpiran agurka nagozu,

Ez bakarrik ukurtuz, bainan belauniko:

Zure apez eskua altxatzen baituzu,

Jainkoaren gozoa nitan ixurtzeko.

Nere anai apeza, apez dohatsua,

Eskuratu duzuna ametsen ametsa.

Kristori zaudelarik mintzo zoratua,

Orroit nitaz ta... bete nere bihotz hutsa.

Jaunari eskaintzeko gure Sor-Herria

Baitzoazi bihar bozik gain urdin hoitara,

Ez egon goresmenek hirian josia;

Zoazi Oletan barna, zoazi Intzolara.

Intzolako erreka, erreka iluna,

Dena haitzpe, xirripa, hats eta pilpira,

Ilunpetik auhenez maiz entzun dutana,

Euskaldun Jainko-Semen Goizaren begira.

Zoazi larrez, oihanpez, harrokaz-harroka,

Leizeri gora dagon arkaitz gorriraino.

Eta xutik, dena kar, has handik oihuka,

Zutan hats eta su izanen duzuno.

Erran guzieri guk dugula piztuko

Erreketan ehortzi Euskaldun Gogoa,

Hemen Jainkoz beterik, noizbeit moldatzeko

Zeruko Euskal-Herri betierekoa.

Altxa gero besoak zeruko aldera;

Lurraren boz nasaien otoitza helaraz

Eta haitzak, harrokak, mendiak erdira

Tanpez piztuko zaitzun Jainkozko daldaraz.

                          * * *

Itzuli gabe otoi! igan Sokorrira

Eskainiz zure eta anaien arima.

Han itsas-mendieri lilluran begira,

Otoitz zazu azkarki gure Euskal-Ama.

Eta gaupean berritz elgarri ukurtuz,

Kurutzatuko gare, ixil eta arin.

Barnean pil-pil berak, aiko gare kantuz

Jainko Semen goiz hura laster argi dadin.

Orduan biak sutan goi-mendi huntarik

Denen pizterat gare orroaz jautsiko;

Edo, zorion hori anaier utzirik,

Hetan argi eta su ixilik urtuko...

3-7-44