19
OXOA ARZAIÑTURIK

        Oxo batek, ardi guti

        Zielakoz atzamaiten

                Aizoari,

        Gogoan zuen ezari,

Haxeri larrubat jauntxirik,

Bizitzeko zuela zerbait izanen.

        Arzaiñ ghisan bestiturik,

Gatzarpa eta makhila harturik,

        Eskapila bizkarrian,

                Tuta aztaparrian,

Gogo honez bere belarrian

Izkiribatu zukian:

        Ni niz, ni Ghillen

        Ardiño hoien

                Arzaiña.

Makhilan ezaririk oiña

Emeki, emeki da huillanzen.

Ghillen, eghiazko Ghillen, lo zen.

Haren txakurra ere etzanik,

        Zankoak hedaturik,

                Lo zagoen.

        Kasik ere ardi guziak

        Ziren loak hartiak.

Falsiak lo ghitera ditu uzten.

Bena, ardien hotz emaiteko

        Bere ziloala artino,

        Iduri zaio behar diela

        Aropari juntatu botza.

        Bena ordian bera zen galdu;

        Arzaiñaren botza eztu

        Ahal uken hartu.

        Haren minzoaz oïhanak

        Izan ziren loxatiak.

Azanz hori orok dute enzuten;

Eta berehala iratzartzen

        Ardiak, hora, muthila.

        Oxo gaizo tzirtzila,

        Herox haien artian,

        Eskapila bizkarrian

        Eztaite bihurt ez joan.

        Nonbaitik falsiak

        Bethi dira atzamanak.

Oxo denak oxoa eghin dezala

Eta oxo bethi egon dadila.