Mattin, nere gizona
Mari Treku

Auspoa, 1982

 

 

Semea Parisen

 

      Mulienea ontasunez ttipiegi baita, semea igorri zuen fatur Bidartera.

      Bi urte pasatu zituen han eta postako nagusiak konkurrak pasarazi ziozkan.

      Konkurretan onartua izan zen. Bainan nahi bazuen segitu lan hortan, behar zuen Parisera joan.

      Etxerat etorri zenean, paperak irakutsi ziozkan aitari, erranez:

      — Aita, orai zer egin behar dut? Pariserat gan behar dut ala etxean egon?

      Mattin, burua apaldua, isilik zagon. Halako kolpe bat bezala sendi zen haren baitan. Nigarra jautsi zitzaion bi begietarik. Hartu zuen semea bi besoen artean:

      — Jean Pierre gaizoa! Nahi hintudan fatur ikusi, hire onetan, zonbeit sos irabazteko. Orai nahi duk ateratu lagunekin eta ainitz behar duk bizitzeko. Fatur nahi nian, ba, bainan ez Pariserat joaiteko. Zer nahi duk? Legeak hala manatzen dik eta gan beharko. Ikusten diat, hi harat ganez geroz, neke izanen dela berriz itzultzea. Gure etxea akabo izanen duk hi gabe. Ez diat kuraiarik izanen bakarrik lotzeko lanari.

      Eguna etorri zenean, bihotza bete-betea ginuen hiruek. Ez jakin zer erran elgarri. Arropak harturik, autoan abiatzen dira aita-semeak, begitartea tristerik.

      Biarritzeko garan utzi zuen lagun batzuekin. Mattin serios-seriosa etxerat sartu zen. Trenaren arrabotsa senditzen bezala ginuen gure beharrietan. Zazpi oren bideko!

      Batzuentzat Parise parabisua bezala dago. Aldiz bertzerentzat presondegian sartzea!

      Semea Parisen zelarik, Mattin trixterik zagon etxean.

      Hamarrak inguruan, herriko faturra pasatzen zen gure bidean.

      Mattin han zen bide hegian, bere buruko boneta itzulikatuz.

      Autoa arribatu gabe ere hurbiltzen zen haren ganat.

      Faturrak, besoa luzatuz, emaiten zion Pariseko semearen letra.

      Sukalde xokoan jarririk, idekitzen zuen. Lunetak emanik hasten zen irakurtzen, aste guzietako kazeta balu bezala.

      Irakurtu ondoan, laster lotzen zen lanari.

      Nihork ez zuen hurbildu behar haren ondorat. Idazten ari zelarik, behako bat emaiten nion artetan.

      Batzuetan irriz ari zen. Ixtant baten buruan, xixtu arin batekin, pentsaketan artzen zen, bere lapitza eskuan.

      Uzten nuen ixilik, iduri baitzuen Frantziako ministroari ari zela izkribatzen.

      Bere lana akabatzean, dei bat egiten nintuen, nik ere banuenez zerbeit emaiteko letraren hondarrean.

      Bien sinadura emanik, hesten ginuen gure artikulua.

      Aita-semeek astean bietan elgarri berriak igortzen zituzten eta beti eskuaraz.

      Zonbat letra galdu ote ditut kasu egin eskasian! Halere karta bat begiratu dut oroitzapentzat:

 

            «Paris, le 7 Février 77

            Semeak Parisetik burrasoeri:

            Hemen ez gaude gu eri.

            Badugu kondatzeko ainitz berri,

            egin dugulakotz ainitz irri.

            Ene ondoan ditut Ahetzeko lagunak.

            Horiekin pasatu ditut orenik goxoenak.

            Parisen nahi nuke holakoak izaitea denak:

            gizon zintzoak eta zuzenak.

            Agur eta laster arte.

            Ttaco, Pantxika, Panpili».

 

      Astean behin ukaiten zituenean berriak, zoratu egiten zen:

      — Mari: larunbat arratsean gure gizonaren bila gan behar dut gararat.

      Etxerat arribatzean, sanja zen bien begitartea. Autoaren barnean egoiten ziren, beren ixtorioak ezin finituz.

      Bortz urte, luze ziren zinez!

      Egun batez, Parisen bazkaltzen ari zelarik, gure Jean Pierrek abisu bat izan zuen: nahi zuenez Biarritzera etorri.

      Gogotik onartu zuen.

      Laster jakindu ginuen berri on hori. Bai, gure Mattin ere alegeratu zen, eta biziari berriz gostu hartu.

 

Mattin, nere gizona
Mari Treku

Auspoa, 1982