f. BARGOTAKO APAIZA ETA
BERE AMURANTEAREN SALBEA

 

Agur, Erregin, goienekoa,

begira, otoi, nire miseria;

maitasuna naiz, amodio soila;

horra hor nire jakituria.

 

Haran honetan hasi berri da

bizitzera noan komeria;

berrogei urtez izan beharko,

zintzilik, txotxongilo haria.

 

Oihal atzean debrua dabil

ezkon dezadan bere magia:

ilbete gauez larrujoketa,

egun argiz lo gozo, nagia.

 

Badakit, haurrak eskaintzen dizkit,

askatasunez, kantuz betiak;

eliz amaren sokak hautsita

jauzika ibil daitezen aidian.

 

Jokua dela esango didazu,

gaitzetsien antzerki bitxia;

paperezkoak zuhaitz buruak,

gor-mutuak jaiaren zeiniak.

 

Izan ere dudatan nago zerk

eskain diezadaken goi saria;

zerk eman, antzerkiak ez bada,

salbamenaren agintzaria.