II. SONETOA

 

Michelangeloren sonetoak harritu nau:

             «maite dut ilunabarra eta loa...

             bigunduz izaki guztiak...

             bidaiari aurpegi eman behar badiot ere...»

eta ezer gutxi aldatu dela konturatu naiz

ahituak, nekatuak Sévres Babylonetik Porte de la Vilettera

eramaten dituen suburbanoan.

Miroslav Holuben poemarioa ireki dut.

Une batez ertaroko Erteuropako errege

sentitze-sentsazioa izan dut

baina, nirea ere egunerokoaren bihotzerainoko bidaia

izanik, nire betiko nitasunean aurkitu naiz:

arratseko zapirak eta laurdenetako

monotoniaren poeta.