k. CENTRE GEORGE POMPIDOU: erroak eta musika

 

Pariseko hilabete hartan sarritan

etorri zitzaigun, deika, heriotza.

Guk, ezetz; musikaz beteta geundela

eta, erroen magiak dirauen artean,

salbatuta.

 

Centre Georges Pompidou. Arrastiria.

Akordeoiak eta bi balalaika.

Joseph, Andrei, Irma eta ni.

 

Aberri urrutiko bidean jarri ginen. Iristerakoan, hara han,

kaleetan, politburoko idazkari nagusia, bandera artean

desfïlea ikusten. Musika jo genion eta, katurik mitxinoena

bailitzan, berehala genuen atzetik, soka batez lotuta, herri

batetik bestera. Haiek zaharren festak, haiek emakume eta

haurren algarak! Hiriburura iristear geundenean, ordea,

gizon lodikote irribartsu bat agertu zitzaigun:

 

Zazpi bizitza dauzkat

eta bihotza berrogeitamar izarrez osaturik.

Satelitetatik ezagutzen ditut herriak

eta, nahi izanez gero, robotikaren bitartez prestatzen

aldaketak. Hona hemen nire tarifa:

            irribarreak nahi ditut egunero,

—ongi—, esan zion politburoko idazkariak.

            topatzen ditudan edertasunak

            etxeratzeko eskubidea,

—ongi—

            edertasunari larrujotzeko askatasuna,

—ongi—

 

             nire amuranteei xorien kantak

             eta errugabeen ametsak oparitzeko aukera,

—ongi—

             eta nik egiten dudanarekiko adostasuna.

—ongi, ongi, ongi, ados—.

 

Irribarrez utzi gintuen idazkariak lagun berriaren

dezibelioen atzetik. «Live your life with Pepsi» zioen puxika

izugarri batera igotzera gonbidatu zuen eta lurraldeari bira

eta bira egin zioten. Baina laster ezer ez egiteaz aspertu

egin zen idazkaria.

 

Ez zaitez kexu! Nahi izanez gero

hemendik bota eta hil zintzaket!

Gainera, behazazu, beha!

Zure aulkian izarrak eta marrak

jarri diren ezkeroztik herria dago jaiez.

 

—Dagoeneko ordea, ez dakit hori ote den nire herria. Ez dut

ezagutzen. Zer egin dezaket?

 

—Zaude, zaude.

 

Hori esan eta bisitariak lur hartu ondoren, idazkaria

puxika barruan utzi zuen. Haize bolada bortitz batek handik

eraman zuen. Betirako.

 

Pariseko hilabete hartan sarritan

etorri zitzaigun deika heriotza...

eta guk, akordeoi eta balalaiken magiarekin

ezetz.