a. NI ETA ELISEO IGARLEA

 

Armairuan ezkutatu ditut nylonezko galtzerdiak

eta zabortegira bota aldareko plastikozko azken loreak.

Argitasunaren pentagraman ezabatu ditut

ahots ezezagunak eta itzalak.

Zazpi egunsentitan garbitu ditut

ihintzaren ibaian nire haragiak.

 

Denboratasunaren tapizera igo naiz gero

eta atzeraka egin ditut

arbasoak historiaurre ziren

hartarainoko bidaiak.

 

«Oraintxe ni neu nauk», pentsatu dut

eta, gorputza baldintzapen balitz bezala,

«hoa hemendik» oihukatu diot

nire historiari.

 

Hutsal sentitu naiz ordea

eta harri azpitan, liburutan,

komuneko katiluan, bainugelako ispiluan

begiratu arren

ez dut aurkitu nire trazarik.

 

«Agian ez nauk ni neu izateko duin»

bururatu zait

eta birao egin diot

paradisuko lehen arrastiri hura

izorratu zidan sugeari.