I. GAZTE AROA

 

 

a.

 

«Maitemintzen» esaten genuen,

«berarekin maitemindu nintzen».

Eta sinestu egiten genuen,

mintze nozio hori,

hain ederra —hegalketa balitz bezala—

eta hain muturrekoa, miketza

une berean, hain ezinezkoa.

«Jainkoa maitasuna da» esan zuten behin

baina bira eman genion perpausari

eta maitasuna —zerua bezalaxe—

beti bide bazterrean zegoen.

Hainbat eta zailago izan

lagun urkoa maitatzea

orduan eta gehiago sinesten genuen

maitasun abstraktu eta orokorrean.

Berraragiketaren zain geunden beti,

haragi eginiko hitzaren zai.

Eta gertatu ere, gertatzen zen batzutan.

Baina maitasun mota hori etorri egiten da

eta joan

eta —mina bezala—

zaila da gogoratzea.

Egun batez emakumea begiratu eta, harriduraz beteta,

«maite zintudan»,

pentsatzen dugu,

           lehenaldian,

hain harrigarria, zentzugabea, iragankorra

bait zen.

Eta orduantxe konturatzen gara

zergatik zen hain misteriotsua

emakumearen irribarrea

gure momentu solemne hartan.

 

 

b.

 

Zein bitxia den

zer eta nola pentsatzen genuen

gogoratzea:

           dena guretzat bailitzan,

           kontinjentziarik ez,

           ezta ere mugak;

gure bizitzaren perimetro hedagarriak

eratu eta berreratzeko aske

eta aske erorketa luze hau

gerarazteko

             airean.

 

 

c.

 

Alkondara besoaz

xukatu dut aurpegia.

Barkatu beharko didazu:

             iraganaren errefuxiatua naiz

             eta utzi behar izan ditudan

             ohiturak eta usadioak

gogoratzen ditut

              beste errefuxiatu orok bezala.

Parisen tea edaten duen

errusiar zarista haiek bezalaxe

atzera begiratzen dut

bidezidor galduak berrirabazten.

Eta negar egiten dut,

aulkian eseri

eta ozpin guztiak xurgatu,

kalbarioko lisakina bainintzan.