HEGO HAIZEAREN HEGOETAN

 

Goizean leihora noa

ingurua agurtzera.

Hego haizea emakoi

dator bidekrutzera

hegada leunez eguna

goizerik xamurtzera,

sorgin-erratzez hodeia

gardatu ta ultzera...

poeta sentikor honen

arima lapurtzera.

 

Hostoak hortxe dabiltza

jolasketa eroan

zurrunbilo bihurretan

jausgailuen hegoan.

Haizeak eragin die

—zaldiko-maldikoan—

bidaia ilaun zoro bat

bere altzo beroan.

Gu ere aidez gabiltza

ametseta-aroan:

zer zori izango ote du

herri honek geroan?

 

Haizeak, kolore gabe

hor inguru-minguru,

edonongo espiritu

bidaiari ditugu;

buruarin aldabera

zoriaren aiduru.

Haizeetan idatzi da

historio-liburu:

gaur honela, bihar hala,

ez da ezer seguru!

 

Izpiritu aldabera

gure barnean dago

haizez elikatzen baita

gizona egunero.

Airezko puxikak gara

lur gainetik gorago,

egiaren plazan baino

fantasian gurago...

haizea baita munduan

ikusgaitza den mago.

 

Haize, moda berri zale,

margo gabeko jantziz

denak lastantzen dituzu

zeure antza erantsiz;

dantza nahasiko mataza,

biraka xistu-antziz,

izpiritu ero hori

sorginari ebatsiz.

Gure bidea ere hor

zuk utzitako herentziz:

orain aurreraka eta

gerora alderantziz

orain aurreraka eta

gerora alderantziz.