KRESALERRI

 

Nor ote zaitut, isurgai bizi,

lehor-hezurrari munka?

Zeure baitako zelaira zoaz;

non ote duzu zuk muga?

Mezuz betea hondar ertzera,

marmar bizian agurka.

Beso dardartiz, galbai erraldoi,

astintzen duzu kulunka;

bidazti loti, entzuten nago

erraldoi horren zurrunga!

 

Nor ote zaitut, isurgai bizi,

bihotzerredun sabela

iturri garden, erreka gordin

mingosteraino berela?

Dena zeureaz zeuretzen duzu

legamidunak bezala;

zehar-meharka errekaxtoak

zeugana, ama zabala;

altzoko haurren elikadura:

zeuk ehotako kresala.

 

Mamu antzera astintzen duzu

noizbehinka zeure larrua

urezko mendiz, gailur-katean

zure itxura harrua;

kresal arteko oihan barnetik

denboralaren orrua...

heldua zaigu, hala dirudi

zantzu txarreko ordua

itsaso zakar izugarriak

gainez dakar amorrua.

 

Taxu dotorez, hegada xuriz

kaioak goitik urruka,

isurgai-multzo mugikor hori,

ahotik bitsez orruka;

barne-indarrez, gose-oldarrez

erraietarantz zurrupa

herioa ta bizi-auzia

hortxe elkarri murruka

urezko sabel irakinduan

marinelaren burruka.

 

Zure umore hain aldakorrak

irabiatuz guzia

larribotaka ok egitean

haitzen gainetik jauzia;

makina haundi martxan jarria,

non da zure nagusia?

Uren menturan jokatu ohi da

bizinahiaren auzia,

hortxe daukagu etorkizuna

zure baitan erauzia.

 

Higidurazko zelai urdina

bizkar ximur irakina,

haunditasunez jantzia dator

itsasoko eragina.

Bare aldian, uda-garaian

zure muxu atsegina,

arrantzaleen itxaropena

ur handitako ekina,

zure barnean bilatzen dute

etxerako etekina.

 

Itsasaldean itxaropenez

ari da arrantzalea

hantxe igaro ohi du denbora

goiza nahiz arratsaldea.

Lehorrekoa baino gehiago

dirudi itsas-biztanlea

hamaika bider zeharkatzen du

kresal arteko kalea,

sare ta arpoiez eskuraturik

makailoa nahiz balea.