AMA

 

    Bihotz-hotsezko soinu ozena

    lora txortarik onena

    amari kantuz nire omena!

 

Barne-irakin ezkutu

hitz-totel esanezina

herri-doinutan ixuri

amaren izate mina.

Sentipen mataza fina

Jainko-bihotzez egina;

niregan ernerik dago

zuganako maitemina.

 

Kreazioko lankide

sentipenen itsasoan

bizi-arnasa txertatzen

sortze-lan gazi-goxoan.

Gero maitasun-eskolan

gogaidetasun osoan

zure eskutik aurrera

gizabideko pausoan.

 

Kimu berrien orpoa

gure batasun sostengu

etxeko denen aingeru

segurtasunen etzangu.

Zuk beti duzu mantendu

bizipozaren zimendu;

ama gabeko etxeak

bere arima galtzen du.

 

Denboraren joanean

ezin ahaztu haurtzaroa

ametsetako zeruan

iragan nuen aroa.

Jolas-mundu oparoak

zure ondora naroa

maite-erritmoz ixuriz

bihotz-taupada beroa.

 

Etxeko jagole argi

zugandik dugu izate

bihotz fineko gizonek

amatxo gorets bezate.

Misteriozko ahalizate

bizi-arnasaren kate,

gerora zabaldu ohi den

maite-dirdiraren ate.

 

Hitz gabe ulertzen gara

sentimenduen indarrez

bestentzat ezina dena

guretzat bai dela errez!

Barne-mintzoaren garrez

dena ixuri beharrez

urruntasuna gaindituz

geure harreman xamurrez.

 

Egunsentia esnatzez

pausu ixiletan ama,

egun berria lehertzear

besarkatzen duzu lana:

goxari prestatzeana,

garbiketako zarama...

otoitz-marmar fedetsuan

laztanduz egunen zama.

 

    Bihotz-hotsezko soinu ozena

    lora-txortarik onena

    amari kantuz nire omena!