JONASEN PROFEZIA

I. KAP.

        1. Jaunaren hitza Jonasi, Amathiren semeari ilkhi zitzaioena, zerralarik:

        2. Jaiki zaite eta zoaz Ninibako hiri handira, eta erantzun zazu han, ene aitzinera igan dela hango tzarkeria.

        3. Eta Jonas jaiki zen, Jaunaren aitzinetik Thatsisera ihes egiteko. Jopera jautsi zen eta atzeman zuen Thatsisera zihoan untzi bat; eman zuen bidaiako behar zen dirua, eta untzian sarthu zen, hartan zirenekin Tharsisera goateko Jaunaren ihes.

        4. Jaunak ordean itsasora igorri zuen haize handi bat, eta phesia gaitza egin zen itsasoan, eta lehertzeko zorian zabilan untzia.

        5. Itsasturuak izituak ziren; zein bere jainkoari deihadarka zauden, eta itsasora arthiki zituzten untzian ziren puskak, hekietaz izan zadien arindua; Jonas berriz, untzi barnera jautsia zen, eta lo gogor batean zagoen.

        6. Eta lemazaina hurbildu zitzaion eta erran zioen: Zertan zaude lo hortan? Jaiki zaite eta dei egiozu zure Jainkoari, hean zure Jainkoa orhoituko den gutaz, eta gal ez gaitezen.

        7. Eta han zirenek batak bertzeari erran zuten: Zatozte eta arthik detzagun zorteak, eta jakin dezagun zertako dathorkigun zorigaitz hau. Eta arthiki zituzten zorteak, eta zortea Jonasen gainera erori zen.

        8. Eta erran zioten: Ager dizaguk zer ariaz den zorigaitz hau gure gainean. Zer ofizio duk? Nongoa haiz eta norat hoa? edo zein jendakitarik haiz?

        9. Jonasek ihardetsi zioten: Hebrearra naiz ni, eta itsasoa eta leihorra egin dituen Jainko Jaun zerukoaren beldurrean bizi naiz.

        10. Eta izialdura handia lothu zitzaioten gizon hekiei, eta erran zioten Jonasi: Zertako egin duk hori? (ezen berak erranik bazakiten, Jaunaren aitzinetik ihes zihoala.)

        11. Eta erran zioten: Zer eginen deraiagu, itsasoa bara dadien gure ganik? Ezen goitituz eta hantuz zihoan itsasoa.

        12. Eta Jonasek ihardetsi zuen: Har nezazue eta arthik itsasora, eta itsasoa baraturen da zuen ganik; nik badakit alabainan phesia gaitz hau ene gatik ethorri dela zuen gainera.

        13. Eta gizonak arrau-indarka hari ziren, leihorrera bihurtu nahiz, bainan etziren nausitzen, itsasoa goitituz eta hantuz zihoalakoz.

        14. Eta Jaunari oihu egin eta erran zioten: Othoi, Jauna, ez begedi gal gizon hunen heriotzearen ariaz, eta ez bezazu gure gain ezar odol hobengabea; zeren, Jauna, nahi duzun bezala egiten baituzu.

        15. Eta hartu zuten Jonas eta itsasora arthiki zuten, eta itsasoa jabaldu zen bere irakiduratik.

        16. Eta gizon hekiek beldur handia hartu zuten Jaunarentzat; eta bitimak imolatu ziozkaten Jaunari, eta botuak egin zituzten.

II. KAP.

        1. Eta Jaunak han ezarri zuen arrain handi bat Jonasen iresteko; eta Jonas arrainaren sabelean egotu zen hirur gau-egunez.

        2. Eta bere Jainko Jaunari othoitz egin zioen arrainaren sabeletik,

        3. Eta erran zioen: Ene hesturako lekhutik Jaunari egin diot deihadar, eta entzun nau; hobiaren ondotik oihu egin dut, eta aditu duzu ene mintzoa.

        4. Arthiki nauzu lezera, itsasoaren barnera, eta urek inguratu naute; zure tirain eta uhinak oro iragan zaizkit gainetik.

        5. Eta nik erran dut: Iraizia naiz zure begien aitzinetik; berriz ikhusiren dut halere zure tenplo saindua.

        6. Urek inguratu naute, bizia khentzeko heineraino; lezeak birundan hartu nau, itsasoak estali darot burua.

        7. Mendien behereko erroetara jautsi naiz; lurreko hersgailuek giltzatu naute bethiko; eta zuk, ene Jainko Jauna, galtzetik begiraturen duzu ene bizia.

        8. Ene arima hestutua zenean ene baithan, zutaz orhoitu naiz, Jauna; hel zadien ene othoitza zure gana, zure tenplo saindura.

        9. Hutsalkeria alfer batzuei jarraikitzen direnek ukho egiten diote beren alderako urrikalmenduari.

        10. Bainan nik laudoriozko kantuekin imolaturen darozkitzut bitimak; eta ene salbatzeko, Jaunari bihurturen diozkat egin diozkadan botu guziak.

        11. Eta Jaunak arrainari erran, eta arrainak goiti egin zuen Jonas leihorrera.

III. KAP.

        1. Eta bigarrera aldiko Jonasi ilkhi zitzaioen Jaunaren hitza, zerralarik:

        2. Jaiki zaite, eta zoaz Ninibako hiri handira, eta han erantzun zazu nik erraten darotzudan erantzukia.

        3. Eta jaiki zen Jonas, eta, Jaunaren hitzaren arabera, Ninibara goan zen; eta Niniba hain zen hiri handia, non baitzuen hirur egunen bidea.

        4. Eta Jonasek, sartzen abiatu zenetik, egin zuen egun baten bidea, eta oihu egiten zuen eta erraten: Oraino berrogoi egun, eta hiria xahutua izanen da.

        5. Eta Ninibarrek sinhetsi zuten Jainkoa baithan; erantzun zuten barura, eta handienetik ttipieneraino zakhuz jauntzi ziren guziak.

        6. Eta berria heldu izan zitzaioen Ninibako erregeri, eta jaiki zen bere tronutik, eta arthiki zituen bere soinekoak, eta jauntzi zuen zakhu bat, eta jarri zen hautsaren erdian.

        7. Eta Niniban oihu egin eta erantzun zuten erregeren eta buruzagien manamenduz, erranez: Gizonek, zaldiek, idiek, ardiek ez bezate den-gutiena dasta; ez beitez alha, eta ez bezate urik edan.

        8. Zakhuz estal beitez gizonak eta aziendak; beren indar guziaz deihadaregin biozote Jaunari; eta batbedera bihur bedi bere bide gaixtotik eta eskuen gainean duen tzarkeriatik.

        9. Nork daki hean ez den itzuliko Jainkoa, eta hean ez duen barkhatuko; hean ez den bihurko bere hasarrearen irakiduratik, eta hala ez baikare galduko?

        10. Eta Jainkoak ikhusi zituen hekien egintzak, itzuli zirela beren bide tzarretik; eta Jainkoa urrikaldu zen hekiei eginen ziotela erran zuen gaizkiaren gainean, eta etzioten egin.

IV. KAP.

        1. Eta Jonas hestutu zen hestura handi batez, eta minkhaiztu zen.

        2. Eta othoitz egin zioen Jaunari, eta erran: Othoi, Jauna, ez othe da hau ene solasa, ene herrian oraino egoten nintzenekoa? aria hortaz aitzindu naiz Tharsisera ihes goatera. Badakit ezen zu zarela Jainko barkhatiar, urrikalmendutsu, jasankor, urrikalpen handitakoa, eta gaizkia barkhatzen duzuna.

        3. Eta orai, Jauna, athera zazu othoi ene arima ene baitharik; zeren enetzat heriotzea bizitzea baino hobea baita.

        4. Eta Jaunak erran zioen: Uste duzu aria onez hasarretzen zaren?

        5. Eta Jonas Ninibatik ilkhi zen eta jarri hiritik iguzki-alderat; eta beretzat egin zuen han itzalpe bat, eta jarria zagoen haren azpian itzalean, ikhusi arteo zer gerthaturen zitzaioen hiriari.

        6. Eta Jainko Jaunak sortarazi zuen huntz-ondo bat, eta igan zen Jonasen buru gainera, itzala izan zadien haren buruaren gainean, eta geriza zezan hura, beroaz khexatua zelakoz; eta bozkario handiaz boztu zen Jonas huntz-ondoaren ariaz.

        7. Eta biharamun argi-hastean Jainkoak igorri zuen har bat, eta jo zuen huntz-ondoa, eta ihartu zen.

        8. Eta iguzkia ilkhi zenean, Jaunak manatu zuen haize bero eta erregarri bat; eta iguzkiak jo zuen Jonasen burua, eta saphak ithotzen zuen Jonas; eta bere biziari galdatu zioen hilik utz zezan, eta erran zuen: Bizitzea baino hobe nuke hiltzea.

        9. Eta Jaunak erran zioen Jonasi: Uste duzu ongi samurtzen zaren huntz-ondoaren ariaz? Eta ihardetsi zuen: Aria dut samurtzeko heriotzeraino.

        10. Eta Jaunak erran zioen: Minkhaitz zare huntz-ondo baten ariaz, zeinaren ethorrarazteko ez baitzare behartu, eta zeinaren handiarazten ez baitzare haritu; zeina gau batez sorthu eta bertzean hil baita;

        11. Eta nik ez othe diot barkhaturen Ninibako hiri handiari, zeintan baitire ehun eta hogoi mila gizon baino gehiago, beren eskuina eta ezkerra ezagutzen ez dituztenak, eta azienda elemenia bat?