PHEDEIKU BAT POLLITA

        Behin bazen aphez bat, ona bezenbat bitxia. Bertzeek ez bezala behar zituen erran eta egin gauzak oro. Oroz gainetik, aditzekoak ziren haren phedeiuak! Ez dakit Aphezpikuak onhetsiko zituen oro, emaiten zituen molde hartan berean, bainan, bethi, jendea loriaturik zagon, elizaño hartan.

        Beraz, igande goiz batez, Ama-Birjina Lurdekoaren agertzeaz mintzatu behar eta, huna nola mintzatu zitzaion bere arthaldeari:

        «Aspaldiko urthetan, nehor guti zoan zerurat, jendea tzarturik, mendea galgarri egina zelakotz. Zeruko atheak, zeruko gakoak, herdoilak janik, gorri gorria eginak ziren; Parabisuko bide urrhezkoa dena sorho zen eta arrantze.

        Athe aintzinean jarririk, tartean eskuak begien gainean emaiten zituela, urrunagotik ikusteko hean nehor noizbeit agertuko othe zenez, Jon Doni Petri, zeruko giltzaina, gogoa ilhunik zagon. Bet-betan kexuaren kexuz ezin gehiago egonez, hor, xutitzen da, eta Jainko Aitaren gana badoa, bixi bixia oraino adinarendako. Ahuspez emaiten da Aita Eternalaren aintzinean, eta gero, belhaunen gainean emanik bera, huna Apostolua mintzo:

        —Jauna, oritzu zeruko gakoak; itze bati dilindan emaiteko on baitira segurki. Nehor ez da gehiago zerurat heldu, urrrunerat ere nehor ez ageri! Huna beraz giltzak, bertze lan zerbaiti lot nadien berehala zeruan, alfer tzar egoiteko orde. Damurik ez da hemen ene lehenagoko sare xaharrik, heien ongi antolatzeko, nahiz bixta joantxea dudan...

        —Petri, harzkik giltza hoik gibelerat, eta hoa, laster, Zeruko Athearen zaintzera... Hire Jainkoaren manua duk hoi, eta lehenbiziko desobedientzia egitekoa duk oraino.

        —Banoa, beraz, Jauna. Bainan, utz othoi nezazu galde baten egitera. Nehor gehiago zeruan sartzekotz, orai bi mila urthe bezala, Jainko-Semea igorrazu berriz munduaren salbatzera. Bertzenaz, berriz ere erran dezadan, itzetik dilindan emagun gako handi urrhezkoa, nehor ez da gehiago hunarako...

        —Jainko-Semea berriz igor mundura? O hoi, gauza handia, bai zinez handia aiphatzen dautazu, eta gogoeta handienak galdegiten dituen gauza bat. Zoazi beraz, eta berehala, zoazi Izpiritu Sainduaren kausitzera, zer iduri zaion galdetzeko.

        Eta, aire berean, Izpiritu Sainduaren gana badoha Jon Doni Petri. Bainan, Izpiritu Sainduak, berehala, erraiten dio:

        —Ez da hoi nere egitekoa. Zoaz Jainko-Semearen gana; berari iduri zaiona eginen du harek eta harek bakarrik.

        Haia, haia, horra beraz Apostolua Jainko-Semearen ondotik. Bainan Jainko-Semeak ere erraiten dio berehala:

        —Ez ditaken gauza da hori; aldi bat salbatu behar nituen gizonak, aldi bat salbatu ditut, heientzat hilez. Aski da hola, eta bertzerik ez dezaket, bertzerik ez dut egin ere behar... Bizkitartean, zoaz ene Amaren gana; zer ere iduriko baitzaio eta hura ongi izanen da.

        Badoa beraz Apostolu handia, —kexu kexua ordutik— badoa Ama-Birjinaren gana. Bainan, Ama on harek, oro bururen-buru entzun ere gabe, erraiten dio Petriri:

        —Ongi da! Igurika nezatela, othoi, ittant bat. Ene soin xuriaren eta gerriko xingola urdinaren emaiterat noa; arrosa urhezko bat, gero, nere zango puntten gainean, eta zuekin naiz...

        Eguerdi laurden guti zen, hola Zeruko Erregina aldatzera joan zelarik. Eguerdi beretan, Ama-Birjina han zen, bere Harpeko ziloan, Massabielleko harri ilhunaren gainean, Lurden. Mundua salbatua bezala zen, berriz ere».

        Horrela mintzatu zitzaioten aphez-pedeikaria bere girixtiñoeri, eta girixtino hoik nigarrez ari ziren ezti eztia, Jainkoaren Ama heien ondora hegaldaka jausten ikusi balute bezala...