PAUBETIK ABIATZEKO TENOREAN

 

Gogoak ematen daut

      landa barreiatu hauek

           iraganak ditudala, bertzetan,

               hautsen eta hasperen

                   besapean

               eta zeru hau, nonbait,

           lehenago ere isuri nuela

      itzalgune eta lainozko errepiketan.

Mendi lepoak, pelerinak, ugaldearen marmarak,

      dena eta ez dena, dena izana zaut.

           Dudarik ez, dena eta ez dena.

               Xahu naiz, helas.

                   Hemendik harat, deus ez da izanen

               dena izana baitzaut.

           Ai, aldiaren urusa, salbu naiz;

      lehenagoko hartan, dena izana

zitzaidalarik, ez bainendin oroit,

      nonbait,

           dena izana nuela.

               Beharrik oroitzen dudan

                   oroitzen ez nuen hori,

               dena eta ez dena,

           lehenagoko hartan

      eta ahal dut partitzen,

honetan.