TXORIONTASUN

Egun batez nuelarik

Biotza txit gaixoa

Edanikan geiegitxo

Eusko-ardo goxoa,

Entzun nuen oianean

Kantuz eusko-xoxoa.

Pino baten adar-puntan

Pino sendo, jasoa,

jarria zen, ta nik hara

Eman nuen pausoa

Hurbildikan entzutekotz

Kantan eusko-xoxoa.

Euskeraz zuen kantatzen

Bere txori bertsoa,

Gorapaituz Lege Zarrak

Ta Jainkoa, zintzoa

Baitzen pino hartan kantuz

Zegon eusko-zozoa...

Esan nion: «Ulertzen dut

Nekez zure mintzoa,

Hain delakotz jori, landu,

Sakon eta jasoa,

Bainan eder duzu botza,

Goitar eusko-zozoa!

Txoritxoa, gaua da ta

Illuna da basoa,

Ez al duzu beldurrikan?

Oi! baletor otsoa?»

—«Jaunaz beste, deusen beldur

Ez da eusko-zozoa».

Esan nion: «Biotza dut

Eroria, lazoa...

Zure kantak al ba leza

Berriz ekar jasoa!

Nai zaitut bai musuz bete

Zato eusko-zozoa».

Estu nuen eni kontra

Txori polit gaixoa,

Eman nion egatxetan

Musu bero gozoa

Eta nere poz negarrez

Busti nuen xoxoa.

Esan nion: «Entzutekotz

Zure kanta gozoa

Beste pino baten ondo

Zai da nere auzoa,

Haren gana orain zoaz

Arin, eusko zozoa!»

Egatu zen pinoz pino

Poztu oian osoa,

Zeruraino jaikia zen

Eusko pino-basoa...

Eta pino bakoitzean

Egondu zen xoxoa.