ITXASUNTZI ZAHARRA

Zeiharka zethorren untzia

bide zehaztuak utzia

baleran zebilen uretan

zurbil mariñelak zubitik

so ziran, joan zoan urari.

vela beltz zabalak haizeak

goizaldebako lui hezeak

joiten ez zituen haboro

eta arraunak oro geldirik

aurrera badarik zihoan.

oihal beltz hiruki zabalak

arratseko aize jabalak

hunki ez arren, zerk zeroan

untzi hori arin aurrera?

mariñel ixilok dakite.

lurralde adeitsu jathorren

albotiko bidez zethorren

arbatu gabean untzia

lur on irritsuak izanak

gatik, ez ziraden gelditu.

izaro soinundun ozenak,

aintzinako jainko zuzenak

heietan baitziran jauresten

marmorezko etxe goretan,

gelditu ordea ez ziran.

mendi, lur, elhurtza guritan

dizdir argizari zuritan,

zahartu zuhurren egoitzak

bele iragarleen elhaide,

han ere geratu ez ziran.

izaro heiotan neskatxak

ekhi-urrezko soin exkaxak

ondartzan zautzanak irrikiz,

mariñelen solhaz-gain bakhan,

eta han geratu ez ziran

ez irlak ekhitan, ez lurrak

jaunsten zituenak elhurrak,

zekhusten guztitik deus ere

gogarako ukhan ez zuten

aintzina joan ziran untzian.

untziak zekhartzan hil soak;

hartaratu itxas-usoak

begira bat eman ondoren

heganatzen ziran urruti

untziko gizonak urruinduz.

untziko uraren lankaden azantzaz,

ez iguzkiaren erlantzaz

axoltzen ez ziran batere

hoik untzilariok: alphertu

baitziran bideko asperraz

untzia ber-ogüz utzirik,

bihotz-minak oro hezirik

hondamen haiduru zegozen,

nahi endurregiz ez ausart

untzia suthautsez jauzaraz.