LARRAZKEN GAU BATEZ

        (edo «the mad pride of intellectuality»)

                Magdalenae dilectissimae meae

Larrazken-gau bat zen izar gabea,

Jarria nintzen sutondoan, hotz,

Arrotz bat antzo jendartean motz

Ezin garhaituz gogo-herabea;

Ez alegera eta goibel ez,

Goganbeharrez, egin zirelako

Geiak, gizonak, hil-iruditako

Joiterik landa Gauak hegalez.

Ez zen izarrik, bainan begi zohar

Lehen haur zena zegokidan so;

Goganbeharrak egin ziran lo

Emazte zela nendinean ohar,

Hil zen phindarra zezanean phitz

Ene sutoian haren soin zintzoak

—Haren mihiaz (ustez) sormintzoak,

Arimarenak, zegidala hitz.

Odolak berhez gaduzka hargati

Nahiz odolez biok garen bat,

Emazte-haurra ez da niretzat

Nahiz den nire izanaren zathi.

Ene jorana zilhegi ez zait,

Amets alpherra ezin aipha dirot,

Bizi-nahian ez dakidan hirot

Naski ahanzten dakikek noizbait?

Arima-gauan argi zen ezkoa

Hil du jelosez ene jakintzak,

Dakialarik ene arimak

Ez dugula alde othezko jainkoa

Bainan ahoa ezti zuen, doi

Zen haren soina goi-ametsotara

Zer naska dudan ariz jakin ara!

Zer hotza dudan, banaiz bihoztoi!