AZTI-BEGI

Botilari begiratzen zionat,

eta han

heu ikusten haut, alaba,

beiraren okerduran

islaturik,

etorkizuneko azti-ispiluan baihengoen,

etxetik urruti,

Gambridgen, edo Parisen,

edo hain gogoko dunan NewYorken, edo... nonahi,

gugandik urruti...

ikasten, lanean, zerbaiten arian,

heure mundua egiten..

(barkaidan, baina

negar malkoak

zatozkidan

bihotzetik begietara!)

neuk,

geuk

erakutsitakoaren ildotik,

agian,

baina hirea egiten.

Eta

urrun ikusten haut, maitea,

urrun,

hire lagun min bihurtu den neska edo mutil horren

jaioterria bezain urruti.

Eta

— neure ile urdinen aginduz—

nik,

guk

erakutsitako oro

(mintzaira, jendea,.,. giroa)

hire begi-ninietan lausotuaz doala

Ikusten dinat.

(Eta ardo-botilari neure malkoak

edarazten zizkionat,

samintasunez,

inoiz ez bezala negar eginez,

bihotzean gero eta bete-ezinago den hutsune bat nabarituz..?

maitasunez,

alaba!)

Eta hain nirea,

neurea izan haizen hori,

kuttuna,

urrun hago,

gero eta urrunago...

eta etorkizuna aitortzen didan botila berde madarikatua

hormaren kontra hausteko gogoa

sentitu dinat,

bortizki haustekoa.

Baina hausteak

tristeago utziko nindinan,

aurrerantzean ez baihinduket islaturik ikusiko.

(inoiz

ulertuko ahal dun

egungo

nire

botila-begiratze hauen arrazoia,

betidanik barkaezina iruditu zainana!)