ITAKA

Lanetik itzultzean inoiz ez dut sirenarik aurkitu bide bazterrean.

Agi denez, Ulises maiteminarazi nahi zuten kantak eta

gorputz lirainak ez dira enetzat.

Errepidean egunero suertatzen zaizkidan kotxe-ilara luzeak jasan ahal izateko

beti zuzentzen ditut begiok bazterretako zuhaitz-ezpel hostotsuen itzalpeko

belar ureztatu

berderantz,

batez ere udako bero saparen garaian,

baina sekula ez dut ikusi enegana zuzentzen den bular narorik ez xuxurla eztirik.

Auto-ilaran etengabeko galga-eman-eta-azeleragailua-zapaldu

—mekaguenzotz! ez al dakik gidatzen, ala? kontuz ibili hadi, koino!— nabilenetan,

ilunabarrero, alegia,

ene nekeak sirenak ditu ameskai.

Haiek baino ezin lot bainintzakete betiereko errealitate lazgarri honetatik

aldentzeko ontzi

bakarreko mastara, beraien zain jarraituko dut

udaldeko arrats itsaskorretako kotxe-ilara geldoen

luban lehorren bazterretara beha.

Ene Itakarako bidean noiz barrikada gertatuko zain.