Poetaren gezurra

Txoria ari da

haizearen korputza laztanka,

eta ni, zutaz amets.

Laguna eraman dute lotuta,

eta ni, zutaz amets.

Herria askatu, kalea oihuka,

eta ni, zutaz amets.

Zatozte denok alkartuta,

eta ni, zutaz amets.

Lauriano-ren ardiak galduta,

eta ni, zutaz amets.

Arraultzaren gorringoa horituta,

eta ni, zutaz amets.

Anaiak desterruan, apurtuta,

eta ni, zutaz amets.

Espainiarrak itzalpean jarrita,

eta ni, zutaz amets.

Guardiak etxeko atea bultzaka,

eta ni, zugatik bildurrez.