Hamekagarren Kapitulua

San Placidek eta San Maorek egiten dituzten mirakuilu batzu

        Jainko Jaunak ezagutarazten hari zuelarik mundu guziari gure Aita loriosaren saindutasuna, aiphatu ditugun mirakuilu horien bidez, San Placidek ere egiten zituen hala-halako mirakuiluak.

        Hargatik San Benoaten izenean egiten zituen denak, San Benoaten mandatari bezala. Eta orai hemen diodana hain da egia, non asko liburu-egilek ezarri nahi bailituzkete San Benoaten gain, San Placidek egin zituen mirakuilu hek.

        San Placide, atheratu zenean Casingo komentutik, heldu zen arratseko bere bi lagunekin Capueko hirira.

        Denbora hartan, hango Apezpikuak Jermein zuen izena. Hura zen gizon bat saindua, eta San Benoaten ezaguna eta adixkide maitea.

        Hura beraz, jakin zueneko berria, benediktano batzu bazituela hirian, joan zitzaioten bidera, eta bere etxerat joanarazi zituen atseginik handienarekin.

        Bada, apezpiku saindu hark bazuen berekin muthil kontu edo muthil bezala, gizon dohakabe bat, Zofas deitzen zutena.

        Gizon hura, buruko min tzar batez hartua zen aspaldi hartan; etzen harentzat lur onik, ez gabaz ez egunaz. Eta jadanik asma ahal guziak egina, etsitzen hasia zen, sendatzerik izaten ahal zela harentzat.

        Hargatik bere Nagusi Jaunak erran zionean Benoat Sainduaren ikasle batzu zirela arrotz hek, joan zitzaioten. Eta Placideren aintzinean belhauniko ematen zelarik, erran zion:

        «Oi zu, Jainko guziz botheretsuaren zerbitzaria, othoizten zaitut, Benoat zure Nagusi eta Aita Sainduaren izenean, ezar diezadatzun eskuak buruaren gainean, eta galde dezozun Jainko Jaunari khen dezadala oinhaze ikharagarri hau».

        Solhas horiek entzutean, Placide harritu zen. Eta, zuri-zuria egina, erran zion Zofasi ikhara saindu batekin: «Zu, khen zaite hemendik. Ezen ni neroni, bekhatoros bat naiz, bertzen othoitzek naukatena xutik».

        Ordean Jermein apezpikuak eta han ziren bertze apez batzuk erran zuten elkharren artean: bere burua hain ezdeustzat zadukanaz geroz, gizon hura izaten ahal zela Jainkoaren adixkide bat, eta bazukela agian, galdetzen zioten mirakuiluaren egiteko botherea.

        Eman ziren beraz hek ere Zofasekin. Eta hainbertzekoak erran eta egin ziozkaten, non ikusi baitzuen etzitekela egon gehiago bere ez-ean, apezpiku baten manuari jazarriz baizik. Eta hartakotz, ezarri ziozkan eriari eskuak buruaren gainean, erraten ziolarik:

        «Ithotzera nindohalarik, ni uretik athera nauen Jesu-Kristo Gure Jaunaren izenean, eta San Benoat nere Nagusi eta Aitaren izenean, zure hitzek dioten bezein handi balin bada zure fedea, Jainko Jaunak eman dezautzula osasuna».

        Han ziren guziek erran zuten: Amen. Eta ordu berean Zofasi joan zitzaion buruko mina; Zofas sendatua zen osoki.

        Mirakuilu horren berria husu banatu zen hiri guzian, eta jendea oihuka hasi zen, bere bozkarioaren handiaren handiz.

        Itsu batek ere egin zuen ederki: galdetu zion adixkide bati eman zezola eskua, behar zuela baitezpada mintzatu saindu gazte hura.

        Eta gero, haren aintzinera zenean, belhauniko jarririk, othoiztu zuen, Jainko guziz botheretsuaren izenean, argi zetzola begiak.

        Itsuaren othoitzak bihotza hautsi zion San Placideri: hargatik nigarra jauzi zitzaion ikusiz, haren saindutasunaren gain joanen zirela eginarazten ziozkaten mirakuilu hek; asmatu ere gabe beren fede biziaren gatik zituztela.

        Zer umilitatezko irakaspen maitea! Eta nola dituen goraki kondenatzen gure izpirituko hainbertze hankura eta gogoeta zoro!

        Ezen zenbat aldiz ez dugu uste izan eta sinhetsi, balin bazen gure inguruan ongi zerbeit, edo norbeit ongia maite zuenik, baginuela guk ere gure partea ongi hartan.

        Eta gero, gu zoroak, nola haritu garen erraten batzuei eta bertzei, zer egin ginuen grazia haren ardietsarazteko; zenbat othoitz egin ginuen, zenbat barur eta zenbat komunione!

        Nola ginuken ahalkatzeko, ikusiz zein garen sainduak ez-bezalakoak!

        San Placidek beraz, ikusi zuenean borxatua zela, egin zuen gurutzearen seinalea itsuaren begien gainean, erraten zituelarik hitz hauk:

        «O Jesus, gure Salbatzaile Jauna, eta gure Bitarteko botheretsua Jainkoaren aintzinean; Zu, zerutik lurrerat jautsi zarena, bekhatuan direnei zeruko bidearen erakusteko; Zu, hain zare ona, non eman baitiozu San Benoat nere Aita guziz maiteari, erien sendarazteko ahala.

        »Othoizten zaitut beraz, gaur nere Aita on haren izenean, egin dezozun itsu huni ere, bere nahiaren arabera.

        »Bai, Jesus ona, emozu itsu huni bere begietako argia. Hunek ere ikus ahal dezan nolakoak diren zure indarrak, eta eskerrak eman dezaitzun ongiegin huntaz, eta orai arte egin diozkatzun bertze ongi guziez».

        Othoitz hori egin zuenean, jarri itsuari beira, eta erran zion:

        «Eguna eta gaua egin duen Jainko guziz botheretsuaren izenean, sortzez itsu zen gizonaren begiak argitu dituen Jesus Gure Salbatzaile Jaunaren izenean, eta gure Aita guziz sainduaren othoitzei esker, xuti zaite eta ikusazu».

        Eta ordu berean, itsuaren begiak ideki edo zabaldu ziren, odol xorta batzu erortzen zitzaizkolarik.

        Hala-hala, Donado eta Gordien, Placide Sainduaren bi lagunak, nigarrez zauden atseginez eta bozkarioz. Eta aldiz San Jermeinek eskerrak ematen ziozkan Jainkoari, zeren bazituen oraino lurrean bere gogarako gizonak.

        San Placide etzen luzez egotu Capueko hirian, mirakuilu horiek eginez geroz. Ezen ikusi zuen populu guzia airean ezarri zuela, jendea etzela hartaz baizik mintzo. Eta eman zen berriz ere bideari.

        Ordean iragan behar zuen, baitezpada, hiri handi batzuetarik. Eta nola Capueko hirian egin mirakuilu hekien omena hegaldaka baitzohan Sainduaren bidean eta, aldiz, Saindua bera oinez, hiri hetara zeneko, San Placidek aurkhitzen zuen asko jende haren beha zagonik.

        Eta han gaindi ere, egin behar izatu zituen mirakuilu handiak.

        Noizbeit hargatik, heldu zen Ciciliako islarat, eta Mesinako hirirat ere bai.

        Mesinako hirirat heldu bezein laster, gaztigatu zioten haren aita zena beren nagusitzat ezagutzen zuten guziei, egin zezatela agertze bat haren aintzinera. Eta etzen izatu nihor hari jazartzerat menturatu zenik.

        Jakinarazi zion beraz San Benoati egiteko guziak antolatuak zirela, eta komentuaren eta Elizaren hasterat zohala, batere denborarik galdu gabe.

        Bai, Mesinako hiriari hurbil, eta itsas bazterrean, begistatu zuen toki edo gune bat behar zen bezalakoa; eman zituen ere neurriak, zer heinetako egin behar ziren; eta gero, ekharrarazirik Erromatik eta edozein bertze tokitarik, behar ziren gauza baliosak eta langile hoberenak, egin zituen izan ditezken komenturik eta elizarik ederrenak.

        San Placide hari zelarik, aiphatu ditugun mirakuilu horien bidez, munduari ezagutarazten Jainkoaren botherea eta ontasuna, bazen oraino San Benoaten bertze ikasle maite bat, hainitz aiphatua zena, hala bere komentuan nola komentutik kanpo. Hura zen Maore, fraide gazte bat jadaneko ezagutzen hasiak garena.

        San Benoatek bazakien, bertze nihork baino hobeki, Maore fraidea nor eta zer zen; bazakien ere, hainitz buru oneko gizonaren gaia zela. Eta hortakotz, goizik ezarri zuen komentu guziaren bigarren aintzindari. Edo, batera dohana, bere ondoko.

        Behin, beraz, San Benoat kanpoan zelarik atheratua egiteko handi batzuen gatik, buraso dohakabe batzuk ekharri zuten komentura beren haurra, sortzez mutu zena, eta egundaino bermatu etzena bere zangoen gainean.

        Buraso hekien xedea zen, San Benoati berari galdetzea, egin zezala ahal zuena hekien haurraren onetan. Hargatik jakin zutenean etzezaketela ikus gure Aita loriosa, joan zitzaizkon Maore Priorari buruz. Eta hari egin zioten San Benoati egin gogo zuten galdea.

        San Maorek ikusi zuenean, mirakuilu baten egitea galdetzen ziotela, oihuka hasi zitzaioten, erraten ziotelarik, mirakuilu egitea sainduen lana zela, eta ez, hura bezalako bekhatorosena. Zohazila beraz handik.

        Bainan buraso hek etziren gibelerat abiatu berehala.

        Aitzitik othoitz bera egin zioten berriz ere, eta hirugarren aldian ere bai, nigarrez zaudelarik.

        Hala-hala, han ziren fraide batzu eman ziren, hek ere, buraso hekien alde. Eta guziek othoiztu zuten Maore Saindua, urrikal zakizkola buraso gaixo hek.

        Fraide hekien othoitzak are gehiago harritu zuen Maore. Hargatik ikusi zuenean bakharrik zela mundu guziaren kontra, erori zen hekien erranera.

        Eman zen beraz belhauniko. Eta ahuspeka zagolarik, erran zion Jainko Jaunari:

        «Nere Jaun guziz botheretsua, nahiz zuri den, eta zuri bakharrik, dohazkitzun erien sendatzea, ez dakizula gaitzi hargatik, buraso on haukien alde mintzo banautzu. Aitzitik urrikal bekizkitzu. Eta egiozute beren fede handiaren arabera».

        Othoitz horren ondotik, ezarririk bere estolaren bi buruak haurraren gainean, manatu zion eriari Trinitate Sainduaren izenean eta San Benoaten mandatari bezala, xuti zadiela.

        Eta haurra xutitu zen osoki sendatua.

        Han ziren guziak eta komentuko fraide guziak bozkario handian eman ziren mirakuilu horren gatik.

        Bainan bertzek ez-bezalako atsegina hartu zuen oraino San Benoatek, etxerat ethorri zenean, ikusteaz Jesusen Izpiritua haren Ikasle maitearen baithan zela.