Zazpigarren Kapitulua

San Benoatek zer egin zuen Escolaztica bere arrebarentzat

        Ez da saindurik bere bihotza bethea izatu ez duenik, lagun urranekoaren edo protsimoaren amodioaz. Eta zenbatenaz ere maiteago baitzuten Jainkoa, eta hainbertzenaz ere egiten zuten gehiago, lagun urranekoaren onetan.

        Orai berean, San Benoatek egin baitu hainbertze eta hainbertze penitentzia, Subiakeko lezetik atheraz geroz, hori guzia egiten zuen, Jainko Jaunaren geroago eta hobeki ezagutarazteko eta maitarazteko.

        Huna, bidenabar, zer egin izatu zuen Escolaztica bere arrebarentzat; eta ordu berean, nork daki zenbat neskatxa gazte eta emakume alhargunentzat.

        San Benoatek bazuen arreba maite bat, etxean utzi zuena aitarekin. Bainan aita hura egiazko aita giristinoa zen. Hala-hala, behin baino gehiagotan galdetu zion Jainko maiteari, eman zezola haren alabari ere, munduko lanjeretarik urruntzeko gogoa.

        Bada, orai ere, han-hemenka, halako zenbeit aita bakhar.

        Escolazticaren aitari, gerthatu zitzaion bere nahi sainduaren arabera. Ezen haur harrek utzi zuen mundua goizik. Eta behar ziola Jesus Jaunari eman bere bihotza, behin-bethikotz sarthu zen komentu batean.

        Bazuen jadanik asko urthe komentu hartan zela, jakin zuenean Benoat haren anaia sainduak egin zuela bere komentu-nagusia, Casingo mendiaren gainean; eta bazter guzietan, jendea mintzo zela haren saindutasunaz, eta hark egiten zituen mirakuiluez.

        Ordu berean gogoak egin zion behar ziola galdetu bere anaiari, egin zezala neskatxa gaztentzat eta bertze emakumentzat, gizonentzat egin zuen Erregela hura bezalako zerbeit. Eta athera zen zagon komentu hartarik, ongi adiarazi ondoan bere aintzindariei nolako gogoetez hartua zen haren izpiritua.

        Ez dugu zeren erran, etzela ttikia izatu bi haurride saindu hekien atsegina elkhar ikusi zutenean, hainbertze urtheren buruan.

        Luzez mintzatu ziren beren berriez, eta Jainko Jaunak egin ziozkaten grazia handiez. Eta azkenean, Escolaztica menturatu zen erratera bere anaia maiteari nolako gogoetak eta xedeak zituen buruan egun hetan; eta, haren ustez, komentu berri baten egiteko gogoeta hura Jainkoak emana zuela.

        Gure Aita loriosak etzion erran ezetz.

        Ordean, othoitz hainitz egin eta eginarazi ondoan, ikusi eta ezagutu zuen egiazki Jainkoaren nahia zela egin zezan bere arreba sainduak galdetzen ziona.

        Egin zuen, beraz, emazten komentua, Casingo mendi zolan. Eta Escolazticari, eta haren ganat alde guzietarik ethorri ziren neskatxa gazte eta emakume jainkotiarrei, eman zioten bere Erregela Saindua, erraten ziotelarik:

        Erregela haren azpian bizitzeko indarra izanen zutenek bazuketela, mundu huntarik beretik, egiazko bakea eta zoriona, eta hil ondoan, zeruko loria.

        Santa Escolaztica gai zen osoki hastera zaraman lanaren ongi joanarazteko.

        Ezen egotua zen bertzen meneko hainitz urthez. Bazakien ere, ezin hobeki, Jainkoak galdetzen diona, mundutik atheratzen den arimari, hau dela, ponturen-pontu, Erregelaren beiratzea, deusentzat-ere atxikimendurik gabe izatea, eta bere lan eta othoitz guzien egitea, egin detzazken hobekiena.

        Hala-hala, serorek beren aintzinean zuten bethi Escolaztica beren Ama. Ezpazuten ere berak baino aintzinago.

        Egia horren aldera, huna bi hitz:

        Anaia-arreba hek, hain hurbil zaudenak bat bertzearen ganik, zer lanjer izanen zuten elkhar maixko ikusirik ere?

        Lanjerik batere. Biak zein sainduago zirelakotz.

        Ez, lanjerik etziteken izan hekientzat. Bainan hek elkhar ikusi balute maiz, nola adiaraziko zuten fraide eta serora batzuek etzutela hek ere gauza bera egiten ahal?

        Eta zergatik ez onhets oraino, etxeko jendeak ere, maiz ethortzea beren ahiden ikustera?

        Eta bada, San Benoatek, ez Santa Escolazticak etzuten holakorik nahi. Eta hortakotz etzuten elkhar ikusten urthetik urthera baizik.

        Horra gure bi saindu handiek zer egiten zuten beren menekoen bihotzetarik khentzeko, zeruko bidean gehienik traba gaitzazken estekamendua: hura baita, ahidentzateko amodio handiegia.

        Erran dut San Benoatek eta Santa Escolazticak elkhar ikusten zutela urthean behin.

        Elkhar ikusteko egun maite hura ethorri zenean, bi sainduek hartzen zituzten lagunak, eta elkharretaratzen ziren bidez-erditan zuten beren etxe batean. Eta gero, Santa Escolazticak galdetu ziozkanean beretzat eta bertzentzat jakin nahi zituenak, egun guzia jainkozko gauzez mintzo ziren.

        Horra nola hasi zen Benediktinen ordrea, hainbertze mila arima sainduarazi behar zuen ordrea.

        Horra oraino nola, Erregela bera delakotz hala benediktanoen nola benediktinen komentuan, horra nola, karitate bera eta izpiritu bera den bi komentuetan.

        Batzuei eta bertzei manatua zaiote, mundu huntako gauzentzat estekamendurik gabe izatea, erromesez artha egiazko baten izatea, obedientzia oso baten bidez, egunetik egunera zerukotzat geroago eta gehiago aberastea; eta beren gabazko eta egunazko othoitzen eta penitentzien bidez, Jainkoaren grazien jautsaraztea lurraren gainerat. Eta oraino Jesus Jaunari ahantzaraztea, beren amodiorik beroenaz, bertze hainbertze giristinoren ganik duen eskergabetasuna.

        Hori da, oraiko egunean ere, benediktanoen eta benediktinen lana.