Bederatzigarren Kapitulua

San Benoatek nola igorri zuen San Placide Ciciliako islarat,
isla hartan zituzten onthasunen gatik
eta komentu berri baten egiterat

        San Benoatek ezarri zituen bere ustez esku onetan Placideren aitak eman ziozkan Ciciliako hemezortzi herri hek.

        Ordean Jainkoak bere ganat hartu zuenean Tertuliaren arima, hango bordari edo etxezainak lazatu ziren.

        Guziek bazuten etxe eta onthasun hekien gainean ikusteko zerbeit, guziek bazuten zerbeit aitzakia edo estakuru zor zutenaren ez emateko. Eta halaxet joan ziren urthe batzu, nihork ez baitzuen kontu handirik egiten Casingo komentuaz.

        San Benoatek eta komentuko bertze fraidek egin zuten, beraz, elkharren artean, etzutela bertze deusik egiteko, baizik ere, isla hartarat Placideren bidaltzea. Bordari hek guziek aski izanen zutela beren Premu Jaunaren ikustea, zor zuten guziaren pagatzeko.

        Bainan hemen galdegin dezake, menturaz, norbeitek, zertako zituen San Benoatek onthasun handi hek, pobreziaren botua egina zuenaz geroz.

        Egia da, gure Aita loriosak etzuela Ciciliako diruaren beharrik, ez beretzat, ez bere fraiden hazteko, fraidek irabazten zutelakotz beren eguneko bizitze arrunta beren kopetako izerdiari esker; bainan zenbat erromes etzen Casingo herrian eta hango inguruetan, komentuak biziarazten zituenak!

        San Benoatek egin zuena beraz, bere baithan, hau zen: hobe zela erromes hek izan zezaten behar zuten sokhorria.

        Bertzalde Sainduak bazakien, Jainkoaren nahia zela, isla hartako hainitz jenderen benediktano bilhakaraztea.

        Eta bi arrazoin horien gatik igorri zuen Ciciliarat Placide, bere haur eta fraide guziz maitea.

        Bideko behar ziren guziak prestatu zirenean, San Benoatek erran zion bere haurride maite hari, nola eta zer beharko zuen egin hango lanari ongi buru emateko. Adiarazi zion oraino, Jainkoaren nahia zela Erregela Sainduaren ezagutaraztea isla hartako asko jendei. Eta gero, erran ziozkan hitz hauk:

        «Hazkarrik eta finki, beharko zare eman, nere haur maitea, Jesu-Kristo zure Nagusi eta Erregeak zuretzat daukan lanari.

        »Zeru-lurren Nagusi den Jaunak, obeditu dio bere Aita zerukoari heriotzeraino, eta gehiago dena, gurutzearen gaineko heriotzeraino; atxikazu bethi gogoan, Jesus onaren solhas hau: Ez naiz nere nahiaren egiterat ethorria, bainan bai, nere Aita, ni igorri nauenaren nahiaren egiterat.

        »Beautzu beraz lotsatzetik, ikusi-eta nolako lanen aintzinean zaren; edo oraino, nolako atsekabeak beharko tutzun jasan, zure lan guzien ondotik.

        »Halako orduetan egin beharko duzuna hau da: orhoitzea Apostolu handiaren solhas huntaz:

        »Bizi huntako lanak eta nahigabeak ez dire deusik, horien bidez irabazten dugun eternitateko loriaren aldean: Ez gare zeruko loria hartarat heltzen ahal, atsekaben eta nahigaben bidetik joanez baizen.

        »Bai, haurra, atxikatzu gogoan egia horiek; eta bertzalde, mundu huntan gudukan hari direnek Jesu-Kristorentzat, eta haren izenaren gatik, baduketela eternitate guzia iraunen duen saria.

        »Othoizten dut Jesus Jauna lagunt zaitzan zure mundu huntako urrats guzietan, eta izan dadin zure zoriona eternitatean».

        Solhas horien erratea etzen lan ttikia izatu Aita on haren bihotzarentzat.

        Azkenean, etzirelakotz egoten ahal gehiago elkharrekin, San Benoatek besarkatu zuen Placide gaztea, eta, haren ondotik, besarkatu zituen bertze bi fraide, Donado eta Gordien.

        Bi fraide hek etziren nor-nahi; bainan bai, bi etxeko seme on, beren burasoak eta ontasunak utzirik, komenturat ethorriak zirenak.

        Eta oraino hobeki zena, hek ziren bi fraide gazte, San Benoatek maite zituenak Erregela Sainduaren arabera bizi zirelakotz.

        Hek ere besarkatzen zituelarik, beraz, gure Aita onak gomendatu zioten, handik aintzina obedi zezatela gauza guzietan Placideri, egun hartaraino hari berari egin zioten bezala.

        Orduan, hirur fraideak eman ziren belhauniko, beren Aita maitearen benedizionearen hartzeko; eta gero, athera ziren Casingo komentutik.