Hirurgarren Kapitulua

San Benoat Fraide nagusi. —Fraide gaixto batzuk
nola phozoinatu nahi izatu zuten

        San Benoatek jasanak zituen, jadaneko, guduka horiek; bazuen ere, berekin, zenbeit fraide lagun, hil zenean inguru hetan fraide-etxe bateko Abadea edo Aintzindari-nagusia. Eta fraidek, elkharrekin hala hitzarturik, igorri ziozkaten Benoati mandatariak, behar zela othoi jarri hekien nagusi.

        Ordean, San Benoatek etzioten onhetsi beren galdea, bazakielakotz arras ongi nolako bizitzea zaramaten.

        Hala ere, eta nahiz erraten zioten etzirela on elkharrekilako, joan zitzaizkon mandatariak, bertze behin, eta hirurgarren aldian ere bai, agintzen ziotelarik, azkenekotz, hark erranen ziozkaten guziak eginen zituztela.

        Eta halaz, bildu zuten beren ganat Benoat Saindua. Ez hargatik behin bethikotz.

        Ezen nagusia saindu eta bere egitekoari jarraiki bezein, lazo eta nagi ziren fraide hek guziak. Nahi zuten, naski, zerua irabazi, eta hortakotz utziak zituzten etxea eta etxekoak, bainan lurraz ere nahi ziren gozatu.

        Unhatu ziren, beraz, laster San Benoaten irakaspenez eta etsenpluez. Eta lehen-bai-lehen ixilaraztea gatik, iragan zuten, elkharren artean, phozoinatuko zutela.

        Eman zioten beraz edaterat, gathilutara bat arno phozoinatu.

        Bainan Sainduak, edari hura hartu gabe, egin zuen gurutzearen seinalea haren gainera. Eta ordu berean, harri batez jo balu bezela, gathilua bi erdi egin zen eta edaria ixuri.

        San Benoatek ikusi zuenean gaixtakeria hura, erran zioten: «Jainkoak barkha dezautzuela, nere haurrideak, egin nahi izatu darotazuen gaizkia. Banakien, eta erraten ere nautzuen, ez ginela on elkharrentzat. Bilha zazue, beraz, orai, dohatzuen bezalako nagusia. Nik emanen dautzuet bakea». Eta, solhas horiek erranik, joan zen, bere oihan-zokho maiterat.

        Oihan hartan, bakharrik bere baithan eta Jainko maitearekin egonen zelako ustekeria ere bazukelarik, bazter guzietarik jendea abiatu zen haren ganat. Eta etziren bakharrak, othoizten zutenak har zetzala bere lagun, nahi zirela hek ere salbatu.

        Egin behar izatu zuen beraz komentu bat, bainan hura laster bethe zen.

        Egin zuen orduan bigarren komentua, haren ondotik hirurgarrena. Eta azkenekotz bazituen, batzu bertzen ondotik eginak, hamabi.

        Lehenbiziko komentu hetan sarthu ziren haurride edo fraidegaien artean, izatu ziren ere bi haur, geroan ongi ezagutu behar gintuenak: Maore eta Placide.

        Hekien aitak Erromako aitoren-seme handienetarik ziren. Eta hala ere ekharri ziozkaten beren haurrak, bertze hainitzek bezala.

        Maorek hamabi urthe zituen komentuan sarthu zenean, eta, aldiz, Placidek zazpi edo zortzi.

        San Benoatek atsegin handia hartu zuen hekien ethortzeaz. Ezen Jainkoaren graziaz argitua, ikusten zuen zein saindu handi bilhakatu beharrak ziren, eta, bertzalde, nola hekiei esker altxatzera zaraman ordrea, ezagutua eta maitatua izan beharra zen Italiatik kanpo, eta herririk urrunenetaraino.