Laugarren Kapitulua

San Benoatek egiten dituen mirakuilu batzu

        Erran dugu, hainitz denbora laburrik barnean, egin behar izatu zituela hamabi komentu. Fraide-etxe hetarik bakhotxak bazuen bere aintzindaria. Bainan guzien lehen aintzindari nagusia San Benoat zen. Eta haren gana zohazin guziak, behar ordu handi zerbeit zutenean.

        Bada, komentu hetarik hirur mendi bizkar batean ziren, eta hargatik mendi guzia urik gabe zen. Halako gisaz non, haurrideak bortxatuak baitziren jaustera, egun guziz, ur handira, bidexka gaixto batzuetarik, uri ala atheri izan zadila.

        Komentu hetako haurride edo fraide guziak joan zitzaizkon beraz Aita San Benoati, eta othoiztu zuten utz zetzala etxe berri batzuen egiterat bertze nonbeit, urari hurbilago.

        Gure Aita loriosak erran zioten, berantxago ikusiko zutela zer beharko zuten egin. Eta igorri zituen zein bere komenturat, solhas on eta maite batzu erran-eta.

        Ondoko gauean, mundu guzia lo zagolarik, Benoat Sainduak atzarrarazi zuen Placide ttikia, eta, hura lagun harturik, joan zen komentuak ziren mendi bizkar hartara. Han, ahuspeka jarririk, luzez othoitz egin zuen.

        Eta, gero, aski egin zuela iduritu zitzaionean, edo hobeki errateko, ezagutu zuenean Jainkoak ematen ziola galdetzen ziona, erran zion Placideri ezar zetzala hirur harri ttiki elkharren gainean, erakusten zion harrokaren kaskoan; eta joan ziren beren komenturat.

        Biharamunean ere ethorri zitzaizkon San Benoati ohiko fraideak, ohiko galde beraren egiterat: utz zetzala, othoi, beren komentuaren egiterat, urari hurbilago.

        Eta San Benoatek erran zioten orduan, zohazila beren mendi bizkarrera, eta non ere atxemanen baitzituzten hirur harri ttiki, bat bertzearen gainean ezarriak, han zilha zezatela harroka pixka bat, eta izanen zutela behar zen ura.

        Ordu hura gabe ere, fraidek bazakiten indar handia zuela Jainkoaren aintzinean hekien nagusiak.

        Hala-hala, atsegin handia egin zioten fraide hekiei solhas horren aditzeak. Joan ziren beraz bozik, beren mendi bizkarrerat, bilhatu zuten harriak non othe ziren, eta ikusi zuten ur nigar bat bazariola jadaneko harroka hari.

        Orduan egin zuten manatua izatu zitzaiotena, zilhatu zuten pixka bat, eta, hain sarri, abiatu zen mendi mazelari behera, egundaino geroz agortu ez den ithurri bizia.

        Huna oraino nolaz San Benoatek egin zuen mirakuilu bat.

        Bazuen bere komentuan, eta gogo onez hartua halere, gizon gazte agot bat, adimendu laburrekoa, eta bide handiko gizon gaizo bat.

        Halako aldi batez, usin edo ur geldi barna baten hegian egin nahi zuten baratze bat. Pika zezala beraz sasi bat, toki hura guzia hartzen zuena, eman zioten fraide agotari sega bat. Eta hura, halako suarekin eman zen bere lanari, non sega jauzi baitzitzaion giderretik edo iguñetik, eta joan ur handiaren zolarat.

        Ikusi zuenean sega galdua zuela, fraide gaizoa joan zen, dena ikharetan, bere hutsaren aithortzera Maore fraideari, eta denbora berean haren hutsari zohakon penitentziaren bilha.

        Ez dugu zeren erran, Maorek eman zioken penitentzia etzitekela handia. Bainan fraide gazte hark egin zuena hau zen: joaitea Aita San Benoati erratera zer zitzaion gerthatu fraide agotari.

        San Benoat joan zen orduan, bera, ur handi haren hegira, arthiki zuen sega-giderra urerat, eta, ordu berean, sega altxatu zen ur zolatik, eta eman zen, bera, bere giderrean.

        Eta han ziren haurride guziak han zaudelarik harrituak, mirakuilu hari beira, Benoat Sainduak eman zion bere tresna fraide agotari, erraten ziolarik:

        «Horra non duzun zure sega, hari zaite orai lanean, bihotza laxorik».

        Casingo mendiko ixtorioek diote San Benoatek egin izatu zuela mirakuilu hori bera bertze aldi batez ere.

        Eliza baten egiten hari zirelarik itsas bazterrean, hargin bati erori zitzaion bere phalota urerat, giderra eskuan baratzen zitzaiolarik.

        San Benoatek orduan ere arthiki zuen giderra itsasorat, eta hain sarri, burdina airatu zen itsaso zolatik, eta bera giderrean pharatu.

        Huna oraino bertze mirakuilu bat bazter guzietan aiphatua eta ezagutua dena:

        Behin batez, San Benoat dohatsua bere gelan zelarik, Placide ttikia ur handirat joana zen pegarraren bethetzera. Bainan pegarra bethe zuenean, pegarra altxatu-orde, pegarraren haztak erorrarazi zuen urerat.

        San Benoatek etzuen ikusten ahal, zer gal-ordean zen haren Placide maitea. Eta hargatik, ekharrarazirik berehala Maore, erran zion: «Anaia maitea, egizu laster. Ezen gure haurra, urketa joana baitzen, urerat erori da, eta, jadanik, urrun eremana du urak».

        Maore belhaunikatu zen ordu berean bere Aita onari, benedizionea galdetzen ziolarik, eta joan zen. Joan zen aintzina, konturik egin gabe, ian lur idorra ala ura zuen zangoen azpian. Eta heldu zenean Placideren gana, burua agerian baitzuen, hartu iletarik, eta ereman zuen leihorrerat.

        Orduan ohartu zen bakharrik egin zuen lanaz, eta nola ibili zen uraren gainean, lehenago Jondoni Petri bezala. Eta dena laztua eta harritua, joan zitzaion bere Aita onari erratera zer gerthatu zitzaion.

        San Benoatek erran zion haren lana etzela bertzerik, baizen ere mirakuilu handi bat, Jainkoak egin zuena haren obeditzearen saristatzeko.

        Maorek, aldiz, erraten zion etzuela mirakuilu hartan ikustekorik batere, etzenaz geroz ohartu ere zer egiten zuen, ez non zabilan.

        Orduan mintzatu zen uretik atheratua izatu zena. Eta harrek ezarri zuen bakea nagusiaren eta ikaslearen artean solhas huntaz:

        «Uretik kanpo nindaramalarik, nik ikusi dut nere buruaren gainean Aita Abadearen larruzko kapa, eta hortarik ezagutu dut Aita Abadeak atheratu nauela uretik».