Bigarren Kapitulua

Jainkoak ezagutarazten du Benoaten saindutasuna

        Bazuen, jadaneko, hirur urtheren heina Benoat bere harpean zela eta hari zela, geroago eta hobeki, geroan bertzei irakatsi behar ziozkaten berthuten pratikatzen, Jainko Jaunari iduritu zitzaionean behar zuela ezagutarazi nolako saindua zen gizon gazte hura.

        Bazko egunean, ondo hetako errotor bat bazkaritera zohan, mintzo batek erran zionean: «Zu, bazkari on horren egitera zohazi, eta, aldiz, Benoat nere zerbitzari maitea, gosearen-gosez hiltzeko heinean da».

        Zerutikako mintzo hura entzun bezein sarri, apeza xutik eman zen; hartu zuen bere bazkari guzia, eta, ibili ondoan luzez, mendiz-mendi eta oihanez-oihan, heldu zen azkenekotz San Benoaten lezera, berak batere etzakielarik nola.

        Jainkoaren Izpirituak errana bide zion saindu gazteari ere, arrotz hura gizon jainkotiar bat zela. Ezen elkhar besarkatu zuten berehala; eta gero, biak eman ziren belhauniko, behar zutela othoitz pixka bat egin, Jainkoari eskerren emateko.

        Benoat Saindua aintzina ere hariko zen; ordean apezak erran zion: «Aldi bateko, badugu aski. Xuti gaiten! behar gare bazkaldu. Ezen egun Bazko da».

        «Bai, nere Aita, ihardetsi zion San Benoatek, egun, bederen neretzat, Bazko da, Jesus Jaunak eman darotanaz geroz zure ikusteko atsegina».

        Apezak ikusi zuen orduan gizon gazte harrek etzakiela batere zein egun zen.

        Erran zion beraz, berriz ere: «Nere haurride maitea, sinhets nazazu, egun da Bazko. Eta Jesus Jaunak bidaltzen edo igortzen natzaitzu, ez duelakotz nahi egun barur egin dezazun. Aitzitik bai, har dezazun nere bazkari ttiki huntarik, zure barneak galdetzen darotzuna».

        Orduan, San Benoat xutitu zen, Jainko Jaunaren ontasuna ederresten zuelarik, eta egin zuten bazkari xume bat, jateko denbora ere zeruko gauzez mintzo zirelarik.

        Horrela bazkaldu zuten, eta gero apeza joan zen etxerat, dena gogoetatua, ikusiz zein saindu handia zen gizon gazte hura.

        Etzuen hainitz denbora apez hura han barna ibilia zela, artzain batzu ere ohartu zirenean, bazela Subiakeko lezean, jende edo basa-ihizi, nor edo zer, han zagonik.

        Kontu eman hobeki, eta ezagutu zuten jendea zela. Eta eginez beren baithan, jendea zenaz geroz, saindu bat zela, joan zitzaizkon behar ziotela eman jateko zerbeit.

        Sainduak hartu zioten, ez hek nahi zuten guzia; bainan, amoina egin nahi ziotelakotz, hartu zioten pixka bana. Eta gero, hala aldi hartan nola ondokoetan, ongi irakatsi eta adiarazi zioten zer behar zuten egin zeruko loriarat heltzeko.

        Ordu beretik banatzen hasi zen berria, saindu handi bat bazagola Subiakeko lezean. Ezen, ez apeza ez-eta-ere artzainak etziren egotu ixilik. Bainan mintzatu ziren zoratu eta harritu zituen gizon gazte hartaz.

        Hala-hala jendea abiatu zen alde guzietarik San Benoaten ganat. Guziek ikusi eta aditu nahi zuten.

        Eta etziren gutiak, haren solhas sarkorrak entzun-eta, bekhatuzko urratsak uzten zituztenak.

        Ifernuko izpiritu gaixtoak ere ikusi zuen orduan zer kalte handiak egin behar ziozkan gizon gazte harrek, non-eta etzuen bere bidetik makhurrarazten.

        Behin, beraz, San Benoat bakharrik zelarik, Satan joan zitzaion ondo-ondora, hegastin ttiki-beltx baten itxuran, eta, inguruka-inguruka, hain hurbil ibili zitzaion, non errexki atxemanen baitzuen, besoa luzatu balu.

        Bainan San Benoati gogoak eman zion berehala hegastin hura etzela lurreko ihizietarik, eta egin zuen gurutzearen seinalea.

        Bai! ihizia, edo xoxo zelakoa, galdu zen gurutzearen seinalea egitearekin; ordean, sainduari gogoan jarri zitzaion Erroman ikusirikako andre lorios eta eder baten orhoitzapena, handik khen etzezaken bezala. Eta, ordu berean, halako gaizkirako sua piztu zitzaion bihotzean, non izatu baitzen, bere bizitze saindua utzi-eta, Erromarat joaiteko pondu-ponduan.

        Behar-ere, oihu egin zion Jesus Jaunari. Eta Jesus Jaunari esker, garhaitu zuen tentazione ikharagarri hura. Bainan hartarakotz, eman zen soinekorik gabe; eta ibili zen ihauska edo ihalozka, asunik eta lapharrik baizen etzen sasi batean.

        Eta halaz, gorphutz guzia dena odoletan ezarri zuela erran gabe doha.

        Bai! gorphutz guzia funditu zuen. Bainan ordu berean, garhaitu zuen, behin bethikotz, lohikeriarako jaidura guzia. Halako atsegina egin zion Jesus Jaunari, eta halako atsekabea ifernuko etsai zikhinari!