ABIÑE TA XUMELAR

Abesgai

        XUMELAR

Ene kutuntxo maitia,

Aitormendi'ko lilia,

olerkari ta biotz gaxoen

amets-irudia;

urdin gorengo txingia,

izartxo dizdizaria,

otoi dagizut! Abiñe,

nitzaz kupitu zaitia!

        ABIÑE

Itz eder oien eztiya

legun eta bereziya,

zure goi-jardun aratzak, ene!...

zoratu nau iya;

sinistutzen det egiya

izango dala guziya,

begi zoliak, ezin ukatu,

biotz maitatiya.

        XUMELAR

Zuk ere begiak zoli,

uso batek bezin argi,

ain zeru-txingar politik

ez det egundaño ikusi;

ezpañak anpolai gorri,

ortzak berdin, txuri-txuri,

elur gañeko pinpiña

zure aboak dirudi.

        ABIÑE

Ez det izan ispillurik

ugeldi garbiya baizik,

itxusi edo ederra naizen

ez dakit oraindik;

bañan esango dizut nik

ez dala beste biotzik

nereak ainbat Xumelar'ena

maita lezakenik.

        XUMELAR

Goibel ondorean urdin,

zorilatz urren atsegin,

bat-batez orain arindu zaizkit

ainbeste kezka-min;

zure gogozko izan nedin

egingo det nik alegin,

izeñen zorion bizi bagiña

biyok alkarrekin!

        ABIÑE

Xumelar mutill alaya,

Mendiburu'ko artzaya,

garbiro, ziñez itzegiteko

eldu da garaya;

berdin danez gure naya

zu, bai, nere senargaya,

laister biyontzat bat izan bedi

otorduko maya.

        XUMELAR

Lilitxu panpin laztana,

nere maitekor zerana,

mintzo gozoen eztiya dator

zerutik nigana;

zer ote gerta zaidana...?

o, nere zorun otxana!,

etzait aztuko pozaren-pozaz

gaur entzun detana.