ITXASOA

                I

Eguzkiz bete balitzaio-re

        une gezala,

garden jori ta sotillago ez

        itxas zabala;

badirudi gaur maitaro bere

        barrengo itzala

goi-oztiñeko leñuru batez

        argitu dala.

Alatz urdiñal Zer eztai emen...

        zer, nungo zori...?

Itxaso berdin onek irripar

        gozoa dagi;

ta noiznai bere apar-xareaz,

        eule maitari,

laztan txuri bat ematen dio

        Donostiyari.

Arrantzalien lagun gaur, eta

        biyar illobi,

nork esan orren aldakor danik

        urdin-soill ori?;

marmario ta jolas ariñez

        orain emeki

urbildu arren agiyan etsai

        liteke sarri.

                II

Orduan goibel... izugarrizko

        indarrez azun,

tximist, aize ta kemen guziyak

        arturik lagun,

odoi-mordoen errai beltzetik

        an dator illun,

an dator gainka orro ta txistu,

        durun ta durun!

Arkaitza jo-ta lertzen danean,

        ostera bere

seta makurrez gero ta geigo

        atzetik beste

ur-mendi-salak tontorka datoz

        lerkoi, asarre,

lur'tar guzien gañez erabat

        irauli zale.

             * * *

Intziri sakon egille beti,

naiz osiñ-arro, naiz ugin-bare,

zerbaiten biotz eskutuko zu

idaroki-gaiz betea zaude!