BELARRA

    Arazo-garaiz

    erre-zale naiz,

pipa da nere laguna,

    ke-belar oso

    samin ta gozo

nastuen ontzi kutuna.

    Pipa laburra;

    nere sudurra

usai-eginkor luzea;

    onen azpiyan

    dagon aldiyan

nik pozor bete-betea.

    Nayen dan eraz

    maita det beraz

atson darion belarra;

    onen bidez ain

    barru det orain

idarokizko txingarra.

    Toxatik artu,

    gañezka sartu

kider-buru xakonean;

    ke-belar ori

    urriñez jori

laister da sudurmintzean...

    Pipa txuriya,

    kirten ausiya,

zorungai eder osoa;

    aur zar batentzat,

    ziñez neretzat,

edoski maite gozoa.

    Ezpain-ertzean

    pipa jartzean...

agur!, kezkaren goibela:

    burauste zakar

    guzik, bai azkar

banatu kea bezela!

    Uste bat oker

    irten-da loger

etsayaz etsai banago,

    pipari esker

    ez du gau-lisker

onek irauten luzaro.

    Olerkarien

    amets-aldien

goraltzigarri da nunbait;

    argatik nere

    olerki-xeme

apal au berdin sortu zait.

    Arazo garaiz

    ele-zale naiz,

pipa da nere laguna:

    ke belar oso

    samin ta gozo

nastuen ontzi kutuna.