AURTXO MAITIAK, ATOZTE!

                Eusebio Blasco'ren olerki batetik euskeraztua

Aiton bat naiz ta gogaldi beroz

izanik orain aur-zale,

une politen abots, irri ta

jolasak alaitze naute.

Zorioneko aurtxo maitiak,

nereganatu zaitezte!

Umeak lore biziyak dira;

oien irritxorik gabe

illun ta bakar etxe sollean

uzkur gaxo bat nitzake.

Zorioneko aurtxo maitiak,

nigana eldu zaitezte!

Biotz mingarri baizik ez diran

oroimen zar guzik nere

begietara negar-tantoa

iñoiz baldin badakarte...,

malko samiñak txukatutzera

aurtxo laztanak, atozte!

Eguna labur, zeregin eta

nekea berriz, bai luze!...

Idiki oso leyatil ori;

eguzkiya doi, doi, ene...!

Maitiño polit argijariok

neregana urbil zaitezte!

Gizonak beti eskergaiztoa

agertu izan didate,

erantzun onik iñoiz ez eman

anderux-biotzak ere...

Zorioneko aurtxo maitiak,

egiya zuek zerate!

Aunditu dira nere semeak;

pozik dabiltz; ai! ez dute

askoz alai ta zoruntsuago

umetan zirenik uste,

nik otsegiten nien garayan:

aurtxo laztanak, atozte!

Eriotzako zori larrian

inguratu nazkizute,

aingerutxoak aldamenean

euki ditzadan ill arte.

Aur zoragarri..., aurtxo maitiak,

muxu bana ekatzute!