MAITAGAR

                Erderazko olerki batetik euskeraztua

                        I

Egodun aur ilxuak otsegin du nere atean

eta ots ori dardariztu da elxe ixillean.

Banoa pozik, Maitagar; or naiz, ez itzuri joan.

Atoz barrura; aspaldi ontan zure zai negoan.

Atoz, ikusi etxea. Amets au egin ezkero

lore bikañez apaintzen ibilli naiz egunero.

Ta bertan orain euki dezazun atseden guziya

luma ta izara garbiaz jantzi det oe txuriya.

Sartu-ba; ongi etorri, arnas-emale maitea;

etxe ontako zorion gaurtandik izan zaitea.

Alaitz aundiya nere gogora egun onek dakar,

biotz on baten zorunaz emen izaude, zaude maiztar!

                        II

Lau aldiz entzun det, o, Maitagar zorale itxua!,

lau aldiz entzun ikaraz zure azkonen txistua.

Lau bider zauritu nazu: lendabizi kopetian,

gero begitan, aboan berriz urrengo aldian;

ta nere miñaz erruki ezik orain azkenian

zure dardai me, zorrotzak, ikutu nau biotzian.

Adur samiña...! Biotz gaxo au ain gogor josirik

illotz dago ta zorigaiztoaz... bizi naiz oraindik!

                        III

Beti-betiko itxi det giltzaz emengo sarrera,

aur zoro gezidun ori... bijoa nai dun aidera!

Azkon-uztai-ertzakin, kax-kax, jo du nere atea,

ta ots orregaz dardarizten da etxe barrunbea.