TXANTXANGORRIYA

Zuk dezun margo ber-bera duen

osto geyenak lurrean

zuaitzetatik erori eta

banazka, soill, daudenean,

begiyak xabal-xabal jarrita,

adar me baten gañean

egoten zera, txantxangorriya,

negarrez udazkenean.

Ain txukun, apal eta geldiro

jarraitzen zera kantuan,

non ernai beti zuri begira

egon arren bat onduan,

naigabe pranko banatugatik

kantari zauden orduan,

iñoiz ez dizu ari zerala

antzik emango mokuan.

Papar txiki ta gorrixta bor-boil

ler egiteko zorian

jardun-gai oso kupigarriaz

beterik daukazunean,

ainbeste negar..., eresi xamur...,

axanpa guzik batean,

ez dakit nola kabitzen diran

zure kolko politean.

Aldizka, purruxt, ega motxean,

uste gutxiñez aurrera

azaldurik an laister-bidetik

maldagora goazela,

gidari zintzo gertu bat izan

nai bazenduke bezela,

gure alboan zabiltza beti

txoriño maiten-maitena.

Maite zaitugun ezkero nunbait

ordañak aurrez ematen

ote zabiltzan esan liteke

negua sartu baño len.

Ez ikaratu!; elurte gaizto

aundienak izan arren

gure ondoan arkituko da

zuretzako ainbat lurmen.

O, txori gaxo, sotil, polita,

biotz erien laguna,

txiruliuka negar ugari

eztiro dariyozuna:

zu zera beti, txantxangorriya,

zu zera txantxan-iztuna,

alakoxe gauz maitagarri bat

erakusten diguzuna!