ILLOBEA

Illoba kutunarekin

bixi-zan agurea,

ta bera baxen ederrik

ezeguan ludijan.

Agura kutunarekin

bixi-zan illobea,

ta bera baxen samurrik

ezeguan ludijan.

Attittea ta illobea

alkarrez bixi-ziran

ta bata bestia-barik

ezin bixi ludijan.

Sarritan esaten eutsan

illobari atonak:

«Iñoz ilgo nokanian

yaukuadan gustija,

nire jarauntsi osua,

ixango dok iretzat;

i az nire ondorengo

bakarra, ta au dala-ta

neu ildda gero, ludijan

oparo bixiko az».

Illobeak erantzuten

eutsean: Attittea:

eta zu baño lenago

ilgo ba-naz? —Attonak

ezeban attuten gura

illobeak esana,

eta berari begira

gautegun egoten zan.

Ta bein... illoba gaxua!

donokittik jatsi zan

gotzon bat eta mattero

erun eban egazka.

Lotu zan bakar-bakarrik

agura gixaxua,

lotu zan illoba-barik,

bera be il-agiñian,

bere jarauntsi jorija

nok oñordetu-baga.

Bere illobatxubaz ostez

egaz-ein gura-eban;

Ezin; lurrari lotuta

egozan bere eguak.

Ordutik, zoratuta ija,

batetik bestetara,

agura gaxua dabil,

urtiak makurtuta.

Ta bidian umeren bat

iñoz aurkitzen ba-dau,

geldi, ta aurpegiz-aurpegi,

umiari begizka

begi samur-ittunetaz

luzaro egoten da.

Ta bere ogasunaren

zatiren bat damotsa

esaten: Eutsi, mattioi,

au nire jarauntsija;

artu ta eruan laster

illobatxubagana;

donokijan i-begira

gotzonakin yagok-ta,

umiak eztozalako

ludijon bixi biar.