 |
ASTUA
Ortzetik euzki beruak
bidaltzen dauz izpijak;
oskarbi dago; basua
alai ta orlegija;
txorijak txio-txioka,
ta latsak murmurroska,
aberriak ijutika
oyan-zidorrez-ziar;
barazki-lorak berbixi
margotsu ta usaintsubak,
eta urrun mendi-gallurrak
jagitten dira gorantz
ortzian edan-gurarik
euzkijaren argija.
Bedartzez estalduriko
zidor orlegi-ziar,
astotxu baten gañian,
lerden eta liraña,
astuaren albuetan
barazki-zare bijak,
soloko emoi gozuak
bertan eruazala,
buruban zapi zurija,
ta soñan txal gorrija,
neskatillik lerdenena
alai bakura joyan.
Are, arre! —iñotsean
astuari joranaz,
aspaldittik joyalako
astiro ta narrezka—
Arre, arre, geldi-barik,
gogattuten nok-eta;
ariñago ezpa-ua
belu elduko gozak!
Ostantzian emongoskat
makillada gorrija!
Arre, arre, bigurrori,
arin, arrapaladan!
Bestelako pizti txarra,
asto-edo etxakijat!
Arin, arin, geldi-barik;
aldija aurrera yuak
ta Bilbo-ra eldu biar
zortziretako beintzat.
Adi: arin junezkero
Bilbo-ra eldutian
zamuka bigun barrija
antxe erosiko dauskat,
eta galartzu politta
ipinteko buztanan.
Ariñago?... Auxe ondo!
I azan menbeko ona!
Baña, zer gero? Geldittu?
Jaramonik ez ala?
Josu, Miren ta Joseba!
Asto au dan astua!
Onetara neskatilla
astuagaz elezta,
geruau ta asarriago
alperrik iñarduban.
Astua, bai, geruago
ta astiruago joyan,
ta alako baten bigurra
bapaten geldittu zan.
Au ikusirik neskatxa
asi zan makillaka;
baña astua, buru-makur,
apurtxu bez aurrera.
Epebakoz jatsi zan, ba,
ta barriro aztinka,
belarrijak beroturik
buztanetik be teinka,
zematu, jo, didar egin...
gusti-gustija alperra:
nekatu zan eta astua
beti lengo lekuban.
Azkenez ulertu eban
alper-alperra zala
eta beste erabakija
nai-ta-ez artu eban.
Bakura jun biar-eta
oñez ara jungo zan.
Barazki-zariak artu,
itxi bertan astua,
mutillen ardura-pian,
ta asarre aldendu zan.
Orkarte batzuk eginda
entzuten da zarata,
buruba bigurtu, eta,
ori dok ostekua!
Astua, tximista legez,
arin-arinka joyan
ta barriro oratuteko,
neskatxaren nekiak!
|
 |