JOSU GURUTZALDUBARI

Illundu da euzkija, itxasua asaldatu,

ikara ein dau lurrak, oztija begikatu,

ta tximistargi-ostez, orru-daik ostotsak;

txadon-euna eten da, berbixi dira il asko,

ta ludija oñazez lotu da bixi-bako.

Dana amattuta dago! Il da Goiko jauna!

Ortxe dago: gixonak gurutzian jositta,

Goi eta beko jauna, gaiztuak ezetsitta,

Jaungo-Seme bakarra eta Aloroduna;

ortzia, ixarrak, gauza gustijen Egillia,

Miren Ama Neskutza-n Seme matte-mattia,

ludira gure aldez ilteko jatsija.

Il da! Ta eralliak eztira gurutz-pian

dagozan gudarijak, ez ilten danartian

berari ixeka eiten dautsaen dollorrak;

Kisto-erijotzaren errudunak gu gara,

guk Bera ipiñi dogu gurutzan orretara;

gure oben gustijak dira bere erallak.

Garbai-garbai gadixanl Gurutzaren aurrian

ta gure Josu-Kisto il, gurutzaldu-bian

apal belaunbikotu gadixan min-miñez;

ta autortu dagitsogun, oben ein dogunarren,

bere espan deunetatik iñoz entzutiarren:

«Gaur berton donokijan nirekin agoke».