URRRUNDIK

Urrundik ikusten dot

uritxu mattia

aran bare ixiltsuban,

mendijen artian.

Bera mattagarrija!

Bera, bai, politta!;

egaz jungo nintzake

ni pozik bertara.

Baña nire gura-arren,

ezin juan ara,

ezin, ta zabal dago

arako bidia!

Nagonetik urira

ordu bat bere ezta,

ta beti lez ariñak

dira nire izteak.

Bera ta neu-artian

esija da, baña,

ni lako ororentzako

igaro-eziña.

Nire urija Parantze-n

ei-dago jarritta,

ta ni nagon tokijau

España-ko ei-da.

Bijak euzkeldun dira

ta abendakidiak,

ta au-ta-be... olan dira

ludiko gauzeak!

Guda odolgiruak

Pantze-n asi zala

eruan nai nindduben

ni guda-tokira.

Iñok Euzkadi-aurka

iñarduban, baña?

Ez. Ta Euzkadi azke,

zetako gudea?

Eta gudara-barik

ona eldu nintzan,

gabez, ixil eta arin,

mugea igarota.

        * * *

Ordutik egunoro

emendik urija

ikusten egoten naz

gogo ittun-ittunaz.

Asabaen abija,

semien kayola:

ni naz txori gaxua,

andik igesija.

Noz abi orretara

bigurtuko naz, ba?

noz sartuko ete-naz

nire etxe zurira?

        * * *

Urrundik ikusten aut,

uritxu mattia;

azan mattagarrija,

alai ta politta!

Oi! txorija ba-nintzok

juteko eugana,

mugaldia betiko

atzian itxitta!