ARTZAÑAREN EDESTIJA

Artzaña mendi-mendijan,

ardijak zaindutiaz,

alai eguan errutsu

otso uzu-artian;

edurra mendijan zala,

naiz eguzki berua,

bai neguban, batta udean,

bera zan zoruntsuba.

Ule zuridun artzaña

berarekin bixi-zan,

antziñeko jazokunak

edesten eutsazana.

Zoruntsu zan artzaintxuba,

azke-azke zan-eta;

ezeban beste jaberik

Urtzi baño, ta ardijak.

              * * *

Bein mendijan gixon batek

aurki-eban artzaña,

ta gixon aberatz ari

begikua ixan yakan.

—Nirekin urira juan

gura-dok, artzaintxuba?

Antxe nire jauregijan

oparo bixiko az;

emen lez otz ez goserik

eztok ixango bertan.

Artzaintxubak, zoratuta,

bayetz esan eban, ba,

eta artzain zarra lagatzen

jauregira jatsi zan.

              * * *

Gixaxua! Jauregijan

oparo bixi-ixan zan,

baña azkatasun ederra

betiko galdu eban.

Mendijan jaube bakarra

Jauna eban gaxuak,

eta urijan oro ziran

jabe uzubak beretzat.

Eta barriro mendira

bigurtu gura-ixan zan,

baña bere ugazabeak

juten gatazo eutsan.

              * * *

Laster artzaintxu zorua

ittun-ittunez il zan;

ta mendijan artzain zarra

erail eban otsuak.