HERIOTZA

 

Herio, herio!

Hotzezko zubi

hauts izaterantz...

Aizkoraren hotza

arbolari zatzaizkio;

kolpez ezpal, ezpalez kolpe

gerria mozten zoazkio.

 

Herio, herio!

Hotzezko zubi

hauts izaterantz...

Odolaren hotza

gizonari zatzaizkio;

zain herstutuz,

bihotzaren dunbata

isil dakion.

 

Ilunaren senide

isilaren deiadar

gaueko hotzean,

zaren Herio...

 

Hostoei dardarra haizeak

eta haizea bera ikarak!

Belearen garrasiez nahaste

entzuten dira aizkora kolpeen

hilezkilak.

Basoko bakeari dizkio

hostoen dardarra eta

haizearen ikara gurutziltzatu

Heriok.

 

Zuhaitzaren salda dario

aizkoraren ahotik

kolpez ezpal, ezpalez kolpe

haren bizia kentzen

doakionean.

 

Eta hostoei dardarra haizeak...

Haizea bera dago ikarak,

hotsaren nagusi,

hotz

den heriotzak

basoko bakean

azken kolpeak zuhaitzari

sartzen dizkionean.

 

Gero sutan

gero hausterre.

 

Herio, herio!

Hotzezko zubi

hauts izaterantz...

 

Gizonaren azken senide

Hilobiaren emazte

ezinaren jainko

zaren Herio...

 

Gizon bakar

gizon

odolaren beroari

sutondoan eutsi nahiz,

ez dakielarik

galdaren azken txinpartak

zuhaitz zenaren

hotzezko zubi iragan zuenaren

hausterre diren.

 

Gizon bakar

gizon

bere biziaren beroari

sutondoko hausterretan

eutsi nahiz.

 

Baina azken senide zaio

zainak hestutuz jaio

eta gogoetak orain, alfer.

Oroipenak bakarrik

presaka goratzarrek,

errautsetan dakuski!

Haurtzaroko beldurrei

amets politak derizkio;

ametsei erdi gezur edo

egia zanpatu zerizkion legez...

Xinpartetan, amaren bularrak

haurtzaroan baino iharragoak,

aita langilearen esku bizkorrak

hausterretan oroipen.

 

Heldu zaio gizon bakarrari

gizonari

odolaren hotza,

isildu bihotzaren taupada,

eta hilobiaren emaztea

gizonarekin desposatu da.

 

Buru eroriaz dagoen

gizonarentzat hilezkilak,

dorreko hegaldi hotsak

belearen garrasi hotzak

omenaldi.

 

Herio, Herio!

Hotzezko zubi hauts izaterantz...

Inoiz geldi hadi!