ORBELAK EZ DU HITZIK ESATEN

 

Baina...

orbelak ez du hitzik esaten...

 

Udazkenak murgildu nau

bere uhin marroi horixketan,

hosto askatuaren dantzak horditu nau

haize-kolpeen ritmoetan.

Udazkenak laztandu nau

bere urritasunaren emaitzan,

erditutako emearen sabel lauak

ferekatu nau magal bilutsean...

 

Marruka galdegin diot

«Muga dakusat,

uztargia urrun zegok...

joatea onartu behar al diat...

itzulera hain al duk ezinkor?»

 

Baina...

orbelak ez du hitzik esaten.

 

Ilunabarreko iguzkiaren azken izpiak

babesten dizkit ene bihotz

erromesaren taudapak. Ene maiteñoaren

esku epelak elikatzen dizkit

ene begi asekaitzen

keinuak, bere irriñoen

emari zintzoak

nahi ta ezinaren dardara sakonak...

 

Itzalari deihadar diot

«Iheska hoakit,

ezin haut eutsi,

irrifarra dadak...

argiaz maitemindu bahaiz

zergatik azkenik laztantzen duk

hilik, zergatik, zergatik?»

 

Baina...

orbelak ez du hitzik esaten...

 

Bideari ekingo diot

maitearen eskutik

epeka, pausoka

udazkenak bezala

ezina saminaren

bizkar hezurretik...