SAN JOSE LOREAK

 

          Laster, laster

          izango dira

          sanjose loreak,

          xumeak,

          sinpleak,

          Tologorriko

          lur beltz

          maitagarrian,

          maite,

          zure bihotz

          zabaletik

          sortuak.

 

Ez dakit zer egin. Ez dakit zer esan.

Bihotzean min dut. Eta zutaz

oroitzen maizenean, penaz

agortzen zaizkit, hainbat bider

zure iturrietatik edan duten

nire ezpain koloregabe,lehorrak.

 

Egunero maite izan zaitut,

bizitzako mariñel, ekaitzean,

egunsentiako itxaropenean,

ilunabarreko uzta exkaxean,

gabeko amets ugarian,

Euskadiko ezinezko itsas barean...

 

Bizitza maite zenuen,

bizitza maite dut.

Eta berpizkundean sinestu arren

hemen nahiago zaitut,

nire ondoan, zure bidetik,

biok, borrokaren sabel mugikor horren

erraietan.

 

Tologorrik ez du kulparik,

bidetxur latzak ez du errurik.

Mendia maite zenuen,

mendiak maite zintun.

Zu joan zara, ez betiko,

harek iraungo du.

Iragankorrak gara, ez dago bueltarik.

 

          Laster, laster

          izango dira

          sanjose loreak,

          xumeak,

          sinpleak,

          Tologorriko

          lur beltz

          maitagarrian,

          maite,

          zure bihotz

          zabaletik

          sortuak.

 

Gaur berriro izandu naiz

Orduinaldeko bidetxurretan.

Ia udaberri da.

Neguko belar trixteak

astindu ditu horixka

koloreak eta tarteka

besarkatzen ditu lehenengo

txibirita txuri, zoragarriak.

 

Nire eskutan hartu ditut

mutiko batek emanak

eta lurrera bota ditut

banaka, banaka petalo

lehun, maitagarriak.

Oi enea,

nola maite zenituen txibiritak.

 

Ez naiz xixabila joan, ez.

Mila bider sentitu dut

oihuka datorkidan

mendiko uraren dei gardena.

Iturburuak nahi ditut, bai,

behar ditut iturburuak.

Eta harriz harri, saltoka,

noakizu amiltegitik barru,

leizea aurretik, azkenaldian

dauden malkorrezko hormen

bila, haiek ikuitzean

soma ditzadan kosmik

eraunspen luze,

etengabeak.

 

Eta Nerbioren urak

jarraiki naute

alde guztietatik,

putzu gardenetan,

haizkirrietatik korrika

doazen ur bihurrietan,

birjintasun desiragarri hortan

eta belarretatik zintzilikatzen ziren

neguko mendiaren

azken izerdi freskagarrietan.

Oi enea,

nola maite zenituen mendiko errekak.

 

Azkenean heldu naiz azken

hormetara, Urkabustaitzeko

harritza, malkor eta harkaitzetara,

eta ezpainak luzatu

dizkiedanean ez didate

ameskaitzik erantsi

eta setatiro

losindu ditut Tologorri haren

ahizparen sabel basatiak,

iraunkorrak, higiezinak.

Oi enea,

nola maite zenuen harkaitza.

 

          Laster, laster

          izango dira

          sanjose loreak,

          xumeak,

          sinpleak,

          Tologorriko

          lur beltz

          maitagarrian,

          maite,

          zure bihotz

          zabaletik

          sortuak.

 

Hilabetea pasa da

eta ez zara nigandik pasa.

Ostiral arratsean joan

natzaizu etzanda geratu

zinen tokira.

Eta haitzurraz belarra eta

lurra urratu ditugunean

ez dut gorrotorik sentitu.

Hantxe zintudan zure

begi zintzo handiak niri so,

hainbat maite zenituen mutikoei

so.

Belarra kengu dugu, maite,

eta lurra, lur beltza,

hurrengo egunean zuretzako,

guretzako egindako

hilarri oroigarria

kulunkatu beharzuen

Tologorri ondoko lur

emankorra,

Beharbide azpiko lur

lotsati, izutua.

Orduinan lo egin dugu.

Kostatu zait. Dantza geldi,

luze batez hasi natzaizu

loaurreko amets iheskor

mingotsetan. Zu. Beti zu,

eta etzanda, begiak

aurpegi ertzean, eskuak

lasaiak, belauna

erdi bildua. Zu. Beti zu,

ohe ondoan, Tologorriko

bidean, han bertan,

nire bihotz minduan.

Ez uste, maite,

ez zaitut nire ametsetatik

despeditu, nire bihotzetik

kaleratu, nire ezinjakinezko

etorkizunetik jaurtiki,

agurtu.

 

          Laster, taster

          izango dira

          sanjose loreak,

          xumeak,

          sinpleak,

          Tologorriko

          lur beltz

          maitagarrian,

          maite,

          zure bihotz

          zabaletik

          sortuak.