ZU ETA NI

 

Seirak zioen

ordulariak.

Ai ene!

aurrera zihoan

gure Otzaurteko

bidean.

 

Iluntzen ari zen...

ilunabarra ginen,

itzal eta argi,

ilargi ta eguzki,

ilusioa daroan,

bizitza darion

hitzaren,

hitz betearen

ari xamurrean.

 

Etxeko ate ezkutua

zabaldu nizun eta

zeure ataria ireki

zenidan totelki

haseran, bortizki

berehalean

arimako iturritik

biok, maitea,

edan genezan.

 

Ura eskaini nizun

otarrean,

argitzala ene esku

zaztarretan;

ura eman zenidan

jauzian,

udazkena zure begi

ubarketan, esperantzaren

hildoetan.

 

Zazpirak zioen

ilargiak.

Ai ene!

gurekin zihoan

atzoko Otzaurteko

bidean.