MUGATUA

 

Udazkenaren ohe ertzean etzan naiz

usapalaren haragiaren dardara

ene esku izutietan

ito nahian,

bizitz aroko ezpain ihatuen

antsia luzatuen ikara

ene begi uzkurretan

laztandu irrian.

 

Neskatxa biluztuaren lotsak

erre dizkit melankoliaren arragoan

ene gaztearo joanaren

izan ez diren ametsak,

ilunabar hodeitsuaren hotzak

urtu dizkit tristeziaren eltzean

ukazio bakoitzaren

malko mingotsak.

 

Milaka litezkenaren itzalak

eten dizkit segurantza erreinuko gazteluan

aukera baztertuen

zorionaren kateak;

agian itxaropentsuaren ilusioak

erahil dizkit ene bihotzeko aretoan

azti zaharraren

ezinezko usoak.

 

Ai ene, ai ene, ai ene,

zergatik edo zer ote

mugatua, mugatua, mugatua

izatea...

ai ene, ene, ene maite

zergatik ezin zorionaren

kaikua

betirako bete, bete, bete...?