BELDUR NAIZ

 

Mugagabeko bidetik noa

ertzagabeko itsasora,

aparrik gabeko hondartzara

bustidura gabeko uhainetara

hondar gabeko eremura.

Eta beldur naiz.

 

Bakardadearen hatzapar zorrotzek

haragiak urratu dizkidate,

eta oihu etengabe batez

izoztu zaizkit bihotzeko

odol koloregabeak,

hosto gabeko larrosak,

arantza gabeko osinak,

eztenik gabeko arantzak.

Eta beldur naiz.

 

Ez dut barkerua ezagutzen

eta ur beltzetan begiratzen den

txalupak ez du motorrik,

ez du arraunik, ez du

beletan haizearen musurik.

Segalarien itzal luzeak

murgildu nau eta ihitaiaren

hots isilla deika datorkit.

Eta beldur naiz.

 

Bizitza maite dut, mendian

trumoiaren zurrunbiloak

eta tximistaren argi urdinek

inguratzen nautenean

estalpe desiragarria,

euriaren ezpain haragikoiak,

ihintza paregabearen

kolore sinpleak, lotsatiak.

Eta beldur naiz.

 

Gizona maite dut, lanean

bihotzeko lurrak etengabeko

itxaropen luze batez

jorratzen saiatzen dena;

bere semeen aita, emaztearen

eguneroko senarra,

galdezka, galdezka

erantzuna nahi lukeena.

Eta beldur naiz.

 

Poeta maite dut, historiari

tantoka geroa lapurtu

nahi diona, tiroka

bizitzari ahalak luzatu

nahi dizkiona, poeta

gizona, biharkoa, gerokoa,

lurra maite duena,

poeta eskatologikoa.

Eta beldur naiz.

 

Haurra maite dut, aurpegian

ikara, zoriona eta kezka

adierazten duena, ezezagunari

irekirik dagoen leihoa,

beso ahul zabalak,

magale beharra, esku

hestutuak eta irrifarraren

ondogabeko urak.

Eta beldur naiz.

 

Ametsa maite dut, ametsa,

ezin neurtu, ezin pixatu

ezin ikusi; asmatu leikeena,

maitatu daitekeena,

ametsa maite dut, ametsa,

etengabea, garbia, biharko

etorkizunari dagokion

nik egin dezakedan ametsa.

Eta beldur naiz.

 

Euria maite dut, euria,

aurpegi gazteak urratzen

eta edertzen dituena;

hibaiaren sabelak hazi

eta mendiko belar xumeak

mantsoki mozkortzen dituena;

euria maitea, arrunta,

lainoen lehen emaitza.

Eta beldur naiz.

 

Lurra maite dut, lurra,

itxaropen guztien neurri bakarra,

nire udazkeneko

lore horixken egurenoko bazka,

nire nortasun honen

karezko azken seaska,

etorkizunaren ritmoa,

nire jainkoaren zeru hotza.

Eta beldur naiz.

 

Esperantza maite dut,

nire haragi hilkorrak usteltzen

direnean nire

gizatasunari heutsi eta

iraunkortasun bat emango dion

dasta ezin dudan fedea. Lurrari

josten nauen oinarria, Herria

luzatzen duen azken asmoa.

 

Eta... mugagabeko bidetik noa

eten gabeko itsasora,

aparrik gabeko hondartzara,

bustidura gabeko uhainetara.

hondar gabeko gerora.

Baina beldur naiz.