ENE MAITEARI

 

Denbora iheskorraren zumardiari

kendu dizkiot

arimako erlojuaren

segunduen taupadak,

eta haizean eseri naiz

zurekin

bioleta eta urdinezko bankuetan

nire eskua laztanki

zurean.

 

Megatoizko bonba baten danbadak

jaurtiki gaitu

hauts radioaktiboen sabelera,

ortzadarraren koloreak

lotan zeuden

antzineko ibaiaren

ubarkara.

 

Eta ibaiaren hango ertzean

berriro jaio naiz

zurekin eta zugandik,

sensazio hutsaren hutsunean,

heriotz zaharra bazterturik

itxuraldatze ametsen

zilbor esteak betirako

lotzen gaituen erreinuan.

 

Jainkoen arnasa irensten duen

ixiltasun leuna

paseiatzen den izadi berrian

geratu naiz zurekin,

misterioaren hatzak

bultzatzen dituen

lainoan boulebarretan,

GU deritzan kalean,

 

MAITE ZAITUT izeneko

lanbroaren alaba den

bihotzeko herrian.

 

Eta eskukada bat itxaso

oparitu dizut

joan gaitezen

uhin berdinaren arian,

eraman gaitzan

mugarik gabeko

bioleta eta urdina den

amodiozko ontzian.