MENDIAK SU

Anaia, beha nerekin Mendi haukien ederra:

Sorbaldak hezur badaude eta burua zoin gora,

Altzoan diren etxetan ezin sartua beldurra.

Iragaitean lanoak ari zaizkote fereka,

Mendeal eta hegoak soinuz errekaz erreka,

Eta goizeko argia su-pindarretan musuka.

Gerlak jin eta gerlak joan. Mendiak xutik egoki.

Bi aldeetan Semeak dena odol hil izaki,

Eta daldara bat gabe patxadan daude lasaiki.

Hemen bazine, Anaia, mendi buruen pizteko!

Lo dauzi... eta gazteak hoztu ala hil baitzaizko,

Euskal-Herria ari da, histen, arrozten betiko...

Bizi garenak hotz gaude; zuk, bil zazu, bil, Anaia,

Gure zaintzeko, dena su, erori uzta nasaia;

Bil zuen gogo kartsuen aize zirimol arraia.

Sistuz inarros zatzue Mendi harroka zaharrak!

Eta, iratzar ditezen bihotzak eta hezurrak,

Mendi gaineri burrunban doazkotela su garrak!

Larresoron, 5-8-41