MAITE ZAITUT

Aiten etxe hegazpean gaur ilunik nintzen jarri,

So eginez Lapurdiko gain larrutu ñabarreri;

Xoraturik hegazpean naiz oihuka xutik ari:

                «Maite zaitut Sort-Herria.»

Haurretikan dut maitatu Aitorren lur gozo hura.

Jaz «Ez maita» erran zuten: banindoan hil hobira...

Ez nakien maite nuen; bainan egun diot gora:

                «Maite zaitut Sort-Herria.»

Etxeko haitz zaharrari osto ainitz joan zaizkio;

Adar luze eihartu bat zeru alde doakio...

Halatsu da Sort-Herria. Oi bihotzak ilun dio:

                «Maite zaitut Sort-Herria.»

Aitek eman eder hura herriari joan diote:

Gazte askok ergeldurik ja eskuara utzi dute;

Ezker, eskuin, nerekilan, gutik erran lezakete:

                «Maite zaitut Sort-Herria.»

Husten ari da onborra; noiz arte da haitza bizi?

Azken muskil itzaldunak oritzerat badoazi...

Zer egin ba? Nere ahal guziak gaur huntan dauzi:

                «Maite zaitut Sort-Herria.»

Nik harentzat pekoz gora ditut oro ezarriko.

Oi, ondikotz! zertako dut basa-ostoz estaliko?

Ez, bizia zain hiletan horri eman behar zako.

                «Maite zaitut Sort-Herria.»

Erranen dut nekazailer: «Iraul bozik zure landa.»

Gazter berriz: Egon garbi: ederra da zure enda.

Bihar apez izanen naiz: haitz zaharra biziko da...

                «Maite zaitut Sort-Herria.»

Beso hil bat luzatzen du bortz exurrak zabaldurik;

Jainkoari Sort-Herria oihuz dago ezindurik.

Beso hori muskildu-ta, hil nahi dut aitorturik:

                «Maite zaitut Sort-Herria.»

Arbona, 1-9-38