LARRUNGO MENDIA

                        Larrungo mendia,

Ama Bihotz bat bezein zabala, burua gora bazaude.

Tirainek nahi lukete ito pean daukazun Herria,

Bainan marrumaz ikaraturik itsasperatzen dirade.

Maite zaitut nik haize-hegoak zaituelarik hurbiltzen,

Zure patxadan ager-araziz mendeek zilatu zimurrak.

Maite, galernak dautzuenean burua lanoz apaintzen;

Ilun-nabarrak dauzkitzularik urdintzen, histen bizkarrak.

                        Larrungo mendia,

Bazterrez bazter nabilalarik maiz nago zuri begira:

Ardura eta polliki duzu aldatzen zure jauntzia.

Eta Lapurdi guzirat doa zure gainaren lillura.

Uda goizetan, irriz, jauzteka, gazteak jiten zauzkitzu.

Zenbatek duten zerutik hurbil gain hortan elgar maitatu!

Lurreko goiti beheitien jaun, oro ikusten ditutzu:

Zure buruak, mendeak hiltzen, pean ikusten baititu.

                        Larrungo mendia,

Arbaso gaitzak itsas bururat joaki ditutzu ikusi.

Maiz duzu edan Aitek garraitu etsaien odol gorria.

Orroitzapenen mendi zaharra, orori zaude nagusi.

Zure errekak hautsez, nigarrez, irrintzin luzez beteak,

Urdin, hits, gorri beti zirare gogoetan hor egoki.

Bururatuko zaizkotenean zeru lurreri mendeak,

Tirainak sutan azkenik zuri jinen zaizkitzu salbaiki.

                        Larrungo mendia,

Ororen jauna, nere gogoa zure baitan sar dadila

Eta su pean ito orduko lehengo Euskal-Herria,

Pertsutan, oihuz, Euskaldun hats bat zeruetarat doala

Donibanen: 31-12-39