Aiodi

 

Berriro martxoan

egunsenti goiztar

ta arrastiri nagian

izan zaitez, maite,

aire, etxe, arnas

ene Aiodi herrian.

 

Haizea orroaka mendarteko atean,

bihotza sumindurik, algaraka harkaitza,

besteren farre ankerrak naroan kale hestuan

zaitez ate, ihesleku, Aiodiko herrian.

 

Eurijasa, txingorra, ekaitzaren begian

gogoa epeldurik ortzadar bakartian...

idoiaga tristean babesten nauen kaian

zaitez burko kulunkari Aiodiko herrian.

 

Sutepeko enborra sukalde bazterrean

hotzikaratan nago begiak urrutian...

herioz jota noan hegalketa geldian

zaitez txingor berogarri Aiodiko herrian.

 

Kristal atzeko lurrin lotsati, iheskorran

narama gau ilunak, ametsak hil zorian,

ilargi eta nekostak sabel nahiz erraietan...

zaitez seaska ta magal Aiodiko herrian.

 

Benetan diotsut

berriro martxoan

egunsenti goiztar

ta arrastiri nagian

izan zaitez, maite,

aire, etxe, arnas

ene Aiodi herrian.

 

Goazen, beraz, loturik ene katigu ederra,

edan dezagun biok zure hogei urtetako

ur fresko eraginkorra, iturburu beretik

darigun amodioa Aiodiko herrian.

 

Printze izango naiz edo poeta, abeslaria,

gura duzun udako zeru izartsu oskarbian;

bihar edo etzirarte luza daiteken berba

xamur eta maitaria Aiodiko herrian.