Munduak hautsi…

 

Munduak hautsi zaizkit

kezka, malko eta odolezko

istripu kosmiko honen

zurrunbilo ankerrean,

haizearen zain lizunetan

igerika mila arrastirietako odola,

oldarka desertuko harea,

palmondoaren gerri gizena

haurdun igarlearen makilaz

jota, ilargiaren begiak

triste, malkoen partez

giza ernaria saltoka,

munduak hautsi bait zaizkit

zimurtzen hasitako kopeta leuna

aintzinako anderearen magal

zalantzakorrean etzana,

erru eta lotsaren

ur epela, haragi zaharrak

azken agurraren fereka urrunaz

gozatutako samiña, bihotzean

oraindik, hil behar eta nahi

ez duenaren keinu orrokatua...

munduak hautsi bait zaizkit,

lehena eta oraina,

oraina... xuxumuxurka

iradokizunaren tema

zipotzez, lehen amodioaren

baratza sarraildu eta errautsi

didana, san martin krisantemoen

hiletan requiem kantaren

larrosazko ezpaineko kantariak

ene ifar orratzari eragin

diona... desertu

berri hontako harkaitza

txeatua nire arimako

errota zalantzakor honetan,

harea zintzilika azkenik

zakutan nire lepoan

irents nazan ahalezinak

bihar utopikorik gabeko

orainaldi krudel honetan.

Munduak hautsi bait zaizkit,

munduak, eneak biak.